«دیپلماسی ایرانی» وابسته به صادق خرازی، در یادداشتی به قلم حسین ملائک(سفیر اسبق ایران در چین) نوشت: شروع تحریم‌ها توسط آمریکا ستون اصلی سیاست خارجی دولت آقای روحانی را که بر اساس همکاری بین‌المللی تنظیم شده بود شکست و دولت تاکنون نتوانسته طرح جانشین را ارائه دهد. نزدیک به یک سال است که متفکرین نزدیک به حلقه تصمیم‌گیر، به امید یک امداد غیبی روز را به شب می‌کنند. اول امید به فشار مطبوعات و سیاست‌های داخلی بر ترامپ بود و انصافا هم ترامپ مسخره همه محافل شد اما سودی برای ایران نداشت.
بعد امید به انتخابات ماه نوامبر در آمریکا بود. تحلیلگران مربوطه چنان بااشتیاق آن تحولات را دنبال می‌کردند تو گویی کسی در حوزه انتخابیه آنها در حال رقابت است. انتخابات انجام شد اما زود همه متوجه این سوال شدند که مگر قرار است دموکرات‌ها در کنگره آمریکا برای ایران چه کنند؟ حالا این «امیدواران» خود را منتظر انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نشان می‌دهند و دل به جنگ‌های نوعا زرگری نمایندگان و سناتورهای آمریکایی با هم بسته‌اند. نهایتا سوالی که در مقابل آن بی‌جوابند آنکه بر فرض در انتخابات آتی آمریکا دموکرات‌ها پیروز شوند آیا تضمین شده که آنها به برجام برگشته و تحریم‌ها را لغو کنند؟
از طرف دیگر سیاست فشار بر اروپا برای جبران عدم حضور آمریکا در برجام نیز آب در هاون کوبیدن و سیاست بی‌نتیجه‌ای است که در اوج موفقیت منجر به فروش تا یک میلیون بشکه نفت در روز احتمالا در سه سال آینده خواهد شد. تیترهای مطبوعات داخلی در مصاحبه با مذاکره‌کنندگان بعد از جلسات بی‌نتیجه،‌ حاوی تهدیدات بی‌پایه و یا امیدهای واهی از همکاری اروپاست.
دولت به طور اساسی فاقد هرگونه نظام فکری و برنامه‌ریزی در سیاست خارجی است، اگرچه سعی دارد جور دیگری وانمود کند. همچون بخش اقتصادی دولت که روزانه با کاهش نرخ ارز، کری‌خوانی را شروع می‌کند و با افزایش آن انزوا را پیش می‌گیرد، دنبال روزمرگی است.