(بدان ای سالک راه خدا!) هر لذت (دنیایی) منشأ یک علقه درونی است و هنگامی که متراکم می‌شود. علقه قوی‌تری پدید می‌آید. این لذت‌ها پیوند دل را با عالم طبیعت محکم می‌کند، لذا انسان خیال می‌کند که این لذت‌ها برای او حیات‌بخش و هستی‌بخش بوده و به هستی‌اش شدت و قوت می‌بخشد. حال آنکه مسئله، درست عکس آن است. لذت‌های دنیوی و مادی چیزی بر انسان نمی‌افزاید، بلکه از هستی او می‌کاهد...
اصلا فریب خوردن انسان ارتباطی به در و دیوار و باغ و بستان و... ندارد. انسان در واقع دارد فریب لذت‌های خود را می‌خورد، لذت‌هایی که در آن دقت نمی‌کند که از وجود او می‌کاهد و چیزی به او نمی‌افزاید. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی (حب به دنیا) آیت‌ا... شیخ مجتبی تهران(ره)، ص 90