کارخانه ماشین‌سازی تبریز به عنوان یکی از صنایع مادر کشور با فناوری و آموزش‌های کارشناسان چکسلواکی سابق در سال 1345 بنیان نهاده شد. بانی ورود این صنعت به تبریز؛ مهندس توکلی بود که با راه‌اندازی این کارخانه و ارائه آموزش‌های فنی در آن، مرکز استان آذربایجان شرقی را به قطب صنعتی پرقدرت کشور تبدیل کرد.
با این حال، مدیران بی‌کفایت و کالای خارجی مثل دو ویروس به جان ماشین‌سازی افتادند. دوران دست‌اندازی به این شرکت فرا رسید و کوتوله‌های وابسته به مردان پشت‌پرده، این کارخانه را به نابودی کشاندند. ماشین‌سازی که مجهز به ماشین‌آلات دقیق، فناوری، نیروی انسانی کارآمد، مرکز آموزش سطح بالا و مشتری‌های پر و پاقرص بود در اختیار کسانی قرار گرفت که از هیچ تلاشی برای حفظ صندلی خود دریغ نمی‌کردند مدیرانی که بعضا کارخانه ماشین‌سازی تبریز را به ورشکستگی کشاندند.
پروژه اولین خودروی ملی یعنی لیفتراک سهند بعد از نهایی شدن به آنجا رسید که لیفتراک کره‌ای وارد شد که در مقابل نوع ایرانی خود ضعیف و نامرغوب بود. مشکل از آنجا شروع شد که مدیرعامل، نمایندگی لیفتراک خارجی را اخذ کرده و سرنوشت کارخانه را به اینجا رساند.
همه این کارشکنی‌ها برای فروش ارزان‌قیمت ماشین سازی تبریز انجام می‌شد. کارخانه‌ای که یک مجتمع مسکونی 400 واحدی به ارزش چند صدمیلیارد تومان با بیش از ده باب مغازه و یک مهدکودک دارد اما 14 سال است که خالی از سکنه شده و حتی اجاره هم داده نشده تا درآمدی برای کارخانه ایجاد کند. این مجتمع مسکونی دارای زمین‌های بازی، باشگاه، رستوران، سالن اجتماعات، ژنراتور برق اضطراری و تصفیه‌خانه فاضلاب است.
اکنون برای آنکه این خیانت‌ها به فراموشی سپرده شود یک بحث انحرافی مطرح شده که تیم فوتبال ماشین‌سازی در لیگ برتر بازی کند یا دسته یک؟ هیچ مقام مسئولی از سرنوشت ثروت‌های مادی و معنوی ماشین‌سازی تبریز صحبت نمی‌کند اما نمایشی با موضوع تیم فوتبال این کارخانه روی صحنه است، نمایشی برای تصاحب ماشین‌سازی از سوی جریان‌های مرموز. ماشین‌سازی زمانی احیا خواهد شد که تولید آن رونق بگیرد و الا تیم بدون کارخانه طنز سخیفی است که لبخند به لب نمی‌آورد.
خصوصی‌سازی تاراج نیست. باید کارخانه ماشین‌سازی تبریز را مدیریت کرد و به سوددهی رساند و به قیمت فروخت.
ظفر حسن‌زاده تبریزی