روزی یک مرحله بحرانی وضعیت قلبی حضرت امام را می‌گذراندیم. مراحل سخت با استفاده از اقدامات درمانی به تدریج سپری شد و وضعیت نسبتا ثابتی حاصل گردید، ولی حضرت امام بسیار ناراحت به نظر می‌رسیدند و این حالت کمتر سابقه داشت. پزشکان ضمن بررسی و مشورت به این نتیجه رسیدند که آن مراحل بحرانی اثر نامطلوبی در روحیه امام باقی گذاشته و ضرورت دارد که از نظر روانی تقویت شوند تا مطمئن‌تر شوند که خطر رفع شده است و قرار شد این مطلب توسط آقای دکتر عارفی به عرض ایشان برسد. آقای دکتر عارفی توضیح می‌دادند که آقا، اصلا جای نگرانی نیست، خوشبختانه همه چیز به خوبی انجام شده و می‌شود، همه امکانات فراهم است، شما مطمئن باشید... که در اینجا امام فرمودند: لازم نیست به من اطمینان و دلداری بدهید. بروید فکری به حال این مردم بکنید و ما آن حالت خاص امام را می‌دیدیم که حاکی از آن بود که این حرف‌‌‌ها را به چه کسی می‌گویید. چه موقع امام از مرگ، ترس و وحشتی داشته‌اند که این بار دوم باشد و بعد ما پی بردیم که در آن موقع ایشان نگرانی خاصی در مورد کارهای امت اسلامی داشتند که نمی‌‌خواستند نیمه تمام باقی بماند.
*‌ دکتر ابراهیم نعمتی‌پور، کتاب طبیب عشق- ص92