انسان دارای دو دشمن است: دشمن درونی و دشمن بیرونی. از نظر آموزه‌های قرآنی، دشمن‌ترین دشمنان انسان، هوای نفس اوست. این دشمن درون، برای دستیابی به اهداف شوم خود، به تسویل و تزیین کارهای زشت می‌پردازد تا آن را توجیه کند و نیک جلوه دهد. خدا می‌فرماید: قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَکُمْ أَنفُسُکُمْ أَمْرًا؛ گفت: بلکه نفوس شما کاری زشت را در نظرتان آراست تا انجامش بر شما آسان شود. (یوسف، آیات 18 و 83؛ طه، آیه 96)
دشمنان بیرونی یعنی انسان‌ها و جنیان شیطانی نیز این‌گونه هستند. اینان کارهای زشت و بد را می‌آرایند. خدا می‌فرماید: وَقَیَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاءَ فَزَیَّنُوا لَهُم مَّا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ؛ به خاطر کفر و طغیانشان، برای آنان همنشینانی مفسد و تبهکار گماشتیم که لذایذ مادی و شهوانی حال و آینده را در نظرشان زیبا و دلربا جلوه دادند. (فصلت، آیه 25)
این بزک‌کنندگان زشتی‌ها تلاش می‌کنند با این کار، مردم را فریب دهند و با دشمن همراهی کنند. اینان نفوذی‌های دشمن هستند که امروز خود را به عنوان رفیق همراه و همسوی ملت نشان می‌دهند، در حالی که دشمن ملت و کارگزار دشمنان هستند.
از نظر آموزه‌های قرآنی، شیوه‌های عملکردی همه آنها مثل هم است‌؛ زیرا قلوب آنها مثل هم است و دیگر نیازی به اندیشکده و اتاق فکر مشترک ندارند تا به یکدیگر سفارش کنند و مثل رسانه‌های زنجیره‌ای عناوین و تیتر مشترک بزنند؛ زیرا وقتی همانندی ذاتی دارند و هویت و شخصیت آنها یکسان است، به طور طبیعی مثل هم می‌اندیشند و عنوان می‌زنند و عمل می‌کنند. (اسراء، آیه 84)
خدا درباره این ‌اشتراک هویتی و شخصیتی آنها می‌فرماید: کَذَلِکَ مَا أَتَی الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ. أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ؛ همچنین هیچ پیامبری بر کسانی که پیش از اینان بودند نیامد مگر اینکه گفتند: جادوگر یا دیوانه است ! آیا این اقوام، یکدیگر را به این‌گونه داوری ناحق درباره پیامبرشان سفارش کرده بودند؟! نه؛ بلکه همه آنان گروهی یاغی و سرکش بودند و این یاوه‌گویی‌ها، محصول سرکشی و یاغی‌گری آنان بود. (ذاریات، آیات 52 و 53)
از این آیات روشن است که عملکردهای مشترک و یکسان دشمنان به سبب ‌اشتراک فکری و رفتاری آنها است‌؛ زیرا دارای شخصیت مشترک هستند.