حسین مرعشی می‌نویسد: با تصمیم نمایندگان محترم مجلس، قانون ممنوعیت به کارگیری بازنشستگان اصلاح شد و از این پس باید منتظر تغییرات عمده‌ای در بدنه دولت باشیم، اما ای کاش پیش از اقدام مجلس در این جهت، رئیس جمهور محترم و هیئت وزیران به این خواسته عمومی برای به کارگیری جوانان در مسئولیت‌ها و مدیریت‌ها توجه می‌کردند تا فرصت‌های گذشته از بین نمی‌رفت. واقعیت این است که فرصت‌های بسیاری را برای سپردن امور به دست جوانان از دست داده‌ایم و متأسفانه به نیروهای جوان و کارآمد و توانای نسل جدید اعتماد نکرده‌ایم.
اما چرا باید این اقدام مجلس را به فال نیک گرفت؟ ایران به رغم جمعیت جوانی که دارد، به لحاظ مدیریت کشور پیری است. از دوره مهندس میرحسین موسوی تاکنون، عموم مدیران تغییر نکرده‌اند و تنها پست و مقام آنها تغییر کرده است. یک مدیر مگر چقدر ایده و توانایی اجرایی دارد؟ یک مدیر مگر چقدر می‌تواند به اتکای داشته‌های محدود خود فرصت‌های جدید خلق کند؟ ما حتی در حق مدیران خودمان ظلم کردیم و آنهایی را که باید به اتاق‌های فکر و اندیشه می‌فرستادیم، فرسوده کردیم.
وی می‌افزاید: برخی معتقد هستند که نیروهای جوان با تجربه برای حضور در مسئولیت‌های حساس و مدیریتی وجود ندارد اما باید گفت به اندازه کافی کادرهای تربیت شده وجود دارند که بتوانند جایگزین بازنشستگان شوند و به طور حتم به سرعت با دانش و تخصصی که دارند می‌توانند خلأهای موجود را برطرف کنند.
ژست اخیر حسین مرعشی در حالی است که اولاً حزب متبوع وی به مدت بالغ بر 30 سال در مدیریت‌های مختلف دولت‌های موسوی، هاشمی، خاتمی و روحانی جا به جا شده‌اند و در واقع حزب متبوع وی، موجب حلقه بسته مدیریتی شده است. با این حال مرعشی به نحوی حرف می‌زند که انگار طیف متبوع وی همواره خارج از قدرت بوده‌اند!
ثانیاً شخص وی به همراه کرباسچی، نقش اول را در تحمیل محمد علی نجفی به شهرداری تهران - با وجود بازنشستگی و بیماری قلبی - داشتند و به انتقادها در این باره دهن کجی کردند. اما نجفی پیش از 7-8 ماه دوام نیاورد و به اعتبار همان بیماری و ناتوانی، استعفا داد.