مذمت دنیاخواهی در گفتار و عمل
هنگامی که امام درس اخلاق می‌دادند، خیلی از دنیاخواهی و دنیاپرستی مذمت می‌کردند. گاهی پس از پایان یافتن درس، انسان چنان به دنیا بی‌علاقه می‌شد که دنیا در نظرش سفال شکسته‌ای می‌شد که هیچ‌کس به آن توجه نمی‌کند. ما در تمام طول عمر امام شاهد بودیم که ایشان چیزی بر اموال خود نیفزودند. تنها ملک مختصری از ارث پدری مانده بود که مزروعی بود. درآمدی که از همان زمین به دست می‌آمد، خرج می‌کردند. زاهد بودن طلبه از نظر امام به این معنی نبود که طلبه لباس ژنده‌ای بپوشد و خوار شود و یا علامت گدایی در لباسش باشد. امام معتقد بودند که طلبه در عین حال که باید لباس متناسب بپوشد، باید قلب خود را نیز آماده کند و می‌فرمودند عمران و آبادی قلب با معنویت و توجه به خداست. خانه‌ای که حضرت امام در آن زندگی می‌کردند، خانه متوسطی بود که از خشت ساخته شده بود و هم‌اکنون نیز موجود است. در حدود بیست سال حضرت امام خانه نداشتند یعنی برای زمانی میان سال‌های 1301 تا 1324، خانه حضرت امام اجاره‌ای بود. ایشان خانه را به مدت دو سال اجاره می‌کردند و در آن سکونت می‌گزیدند، بعد صاحب‌خانه می‌گفت: «من خانه را لازم دارم.» پس از آن، ایشان خانه دیگری پیدا می‌کردند. در طول مدتی که در خدمت امام بودم، غیر از مواقعی که از نظر ظاهری ارتباط من با ایشان به خاطر تبعیدشان قطع شد هرگز ندیدم که ایشان آجری بر روی آجری بگذارند.»
* آیت‌الله جعفر سبحانی، کتاب آئینه حسن، ص 108