وقتى يك ملتى احساس كرد كه ارزاقش را ديگران نمى‏دهند به او، خودش به فكر مى‏افتد كه براى خودش درست كند. مادامى كه در نظرش اين است كه نه، ما را مى‏آورند برايمان، مى‏دهند به ما، نمى‏تواند كار بكند. [...] ملتى كه منزوى بشود، مى‏تواند ترقّى كند، مترقّى مى‏شود. ملتى كه منزوى نيست نمى‏تواند به ترقّى، راه خودش را برود. ملت غير منزوى؛ يعنى، ملتى كه اتّكالش به ديگران است، خوراكش را از ديگران مى‏گيرد، اتومبيلش هم از ديگران مى‏گيرد، برقش هم از ديگران مى‏گيرد. اين ملت تا آخر بايد اسير باشد. تا منزوى نشويد نمى‏توانيد مستقل بشويد. از انزوا ما چه ترسى داريم.
صحیفه امام؛ ج12؛ ص312 | جماران؛ 12 آبان 1359