«بدان ای عزیز که چنانچه از برای این بدن، صحت و مرضی است و علاج و معالجی، برای نفس انسان و روح آدمیزاده نیز صحت و مرض و سقم و سلامتی و علاج و معالجی است. صحت و سلامت آن عبارت است از اعتدال در طریق انسانیت، و مرض و سقم آن، اعوجاج از طریق و انحراف از جاده انسانیت است. و اهمیت امراض نفسانیه، هزاران درجه بیشتر از امراض جسمانیه است. زیرا که غایت این امراض، منتهی می‌نماید انسان را به حلول موت، و همین که مرگ آمد و توجه نفس از بدن سلب شد، تمام امراض جسمانیه و خلل‌های مادیه از او مرتفع شود، و هیچ یک از آلام و اسقام بدنیه، برای او باقی نماند. ولکن اگر خدای نخواسته دارای امراض روحیه و اسقام نفسیه باشد، اول سلب توجه نفس از بدن و حصول توجه به ملکوت خویش، اول پیدایش امراض و اسقام آن است.»(1)
1-صحیفه نور، ج14، ص 112