(بدان ای سالک راه حق!) آیا ما می‌توانیم به هر مقدار که توانستیم از مواهب مادی و حیات دنیوی استفاده کنیم؟ یا در اینجا هم محدودیت وجود دارد؟ مثلا اگر از «حرام‌ها» دست برداشتیم، حالا می‌توانیم از همه «حلال‌ها» بدون هیچ‌گونه محدودیتی بهره‌گیری کنیم؟ در اینجا باید گفت: این طور نیست که انسان بتواند هرچقدر که می‌خواهد از تنعمات دنیوی حلال و مشروع استفاده کند، بلکه باید استفاده انسان از موارد حلال نیز در حد «وسیله» باشد، یعنی انسان باید ابزار مادی را در حدی بکار بگیرد و از تنعمات طبیعی، لذت ببرد که وسیله بقای حیات او است، و زندگی مادی وی را به اعتدال می‌رساند. نه آنقدر بر خود سخت بگیرد که جانش به خطر بیفتد. و نه آنقدر خود را در لذائذ و شهوات غرق کند که از تحصیل آخرت بازماند.(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، ج 2، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی (ره)، ص 141