پژمان کریمی

این جشنواره‌ها، سه هدف کلان را تعقیب می‌کند:
یک- بزرگداشت انقلاب اسلامی و تأکید بر آرمان‌ها، اهداف و غایات این رویداد.
دو- مجال‌دهی به هنرمندان متعهد و الگوسازی از آثار متعهدانه نسبت به انقلاب 57.
سه- نشر گفتمان انقلاب اسلامی.
با نگاه به اهداف برشمرده، آیا می‌توان چشم داشت در عرصه و بستر جشنواره فجر، هنرمندان و آثاری بی‌نسبت با انقلاب و آرمان‌ها و اهداف و غایات آن حضور یابند؟!
آیا می‌توان پذیرفت در جشنواره‌هایی که رسالت آن نشر گفتمان انقلاب است، هنرمندان و آثاری حاضر شوند که در برابر و جهت مخالف با انقلاب معنا می‌شوند؟
کدام عاقل است بپذیرد در جشنواره‌های فجر، هنرمندان و آثاری با اراده مغایر با فرهنگ دینی مردم مسلمان تحسین و تقدیس شوند؟
باید با تأسف گفت، امسال، در هشتمین جشنواره شعر فجر، با هزینه‌ بیت‌المال و در سایه حاکمیت نظام دینی، و در سال فرهنگ به انقلاب و به نظام دینی و به هنر و هنرمند انقلاب خیانت شد!
دبیر این دوره از جشنواره که پس از فتنه آمریکایی، اسرائیلی سال 88 راه خود را از نظام دینی جدا کرد و به بهانه سیلی بر گوش پسرش، چشم به انقلاب بست و ناسپاسی نمود، شرط حضور خود در صحنه جشنواره هشتم را، «حضور همه سلیقه‌ها» مقرر کرد. معنای حضور همه سلیقه‌ها روشن بود:
«حضور سلیقه‌های مخالف انقلاب»!
این معنا وقتی روشنتر شد که دبیر جشنواره در ابتدا بر دعوت از «یدا... رویایی» مشهور به شاعر هتاک نسبت به مقدسات و سارق ادبی، تأکید فراوان کرد!
بواقع مگر تا پیش از این جشنواره شعر فجر نمایشگر همه سلیقه‌ها نبود؟ مگر می‌توان اندیشه هتاک و معارض با مردم ایران و انقلاب را یک «سلیقه» معمول قلمداد کرد و به ورود آن و بر صدر نشاندن آن در بطن رویدادی ویژه بزرگداشت انقلاب، حکمی داد؟ کدام یک از گروه‌های سیاسی مخالف نظام، همه سلیقه‌ها را به یک چشم نگریسته‌اند؟
کدام یک، سلیقه دینی و انقلابی را، سلیقه هوادار جمهوری اسلامی را به چشم یک سلیقه معمول دیده و پذیرفته و بزرگ دانسته است؟ پس چرا باید در جشنواره‌ای متعلق انقلاب معاندان و معارضان، محترم شمرده شوند و تحسین شوند و بزرگ معرفی شوند؟
روشنتر بگویم:
اراده‌ای که سلیقه‌های معارض با انقلاب و نظام دینی را شرط حضور در جشنواره انقلاب توصیف می‌کند، اراده‌هایی که چنین اراده‌ای را پشتیبانی می‌کنند، نه تنها انقلاب را درک نکرده‌اند که در پی ستیزه با آن‌اند!
و متأسفانه برخی از هنرمندان نیز بجای تحریم جشنواره‌ای که از مسیر خود منحرف شده است، در حریم آن راه جستند و میدان یکه‌تازی دبیر و پیرامونی‌های وی را فراهم ساختند.
نگاهی به شاعران و آثار شرکت‌کننده در جشنواره و بویژه اشعار برگزیده در مرحله نخست و منتشر شده در وبگاه رسمی جشنواره، به خوبی انحراف جشنواره هشتم شعر فجر از ذات جشنواره انقلاب را به رخ می‌کشد!
آیا در جشنواره شعر فجر، باید از سران فتنه 88 تمجید شود؟ آیا در جشنواره‌ای به نام انقلاب، باید «دفاع مقدس» و ماهیت دفاع و دستاورد آن،‌ هدف شبهه قرار گیرد؟ آیا باید حجاب هدف تمسخر واقع شود؟ آیا به بهانه حضور «سلیقه‌ها» هشت سال دفاع مقدس ملت ایران به سخره و استهزاء گرفته شود؟ آیا در جشنواره فجر، باید خودکشی و نومیدی تقدیس شود؟ این یعنی جشنواره شعر فجر؟!
و عجبا در حاشیه برپایی آیین پایانی جشنواره در چهارشنبه هفته پیش، جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد بر برپایی جشنواره‌ای رسوا و ضد انقلابی افتخار می‌کند و حضور سلیقه‌های بی‌نسبت با دین و انقلاب را «ویژگی» جشنواره هشتم فجر معرفی می‌کند!
وقتی کارگزاران فرهنگی ما چنین مرعوب و ناآگاه‌اند، باید دشمن جشنواره فجر ما را مصادره کند! چرا نکند؟ فرصت از این بهتر؟!
در حالی که جشنواره‌های فرهنگی دنیا، اغلب با اغراض سیاسی تعریف و اجرا می‌شوند و هدف؛ ترویج ارزشهای لیبرالی و سکولار است و از شاخص‌های خود قدمی عقب نمی‌نشینند، جشنواره فجر ما- در حوزه شعر- تبدیل به جولان شبه شاعران معاند می‌شود.
دبیر جشنواره، در سخنرانی آئین پایانی شعر فجر به ضرورت رفع نگاه امنیتی در میدان شعر تأکید کرد!
نخست اینکه، ‌کدام نگاه امنیتی؟ اگر نگاه امنیتی حاکم بود که شخص شما فرصت دبیری نمی‌یافتید!
دوم: چه کسانی و چه مجموعه‌هایی مرتب و مدام بر ضرورت رفع فضای امنیتی از ساحت هنر و فرهنگ تأکید می‌کنند. اغلب شبه هنرمندان مخالف نظام و رسانه‌های حامی آنها که در معاندت‌شان با مردم و نظام دینی شکی وجود ندارد، از دیدگاه عناصر و مجموعه‌های یاد شده، رفع نگاه امنیتی، یعنی آزادی بی‌قید و شرط هتاکان به ساحت دین و مردم ایران که یک مصداق آن یدا... رویایی و یک مصداق آن شاعره هتاک ستایشگر خودکشی و حاضر در جشنواره هشتم شعر فجر است!
به هر حال سکوت نهادهای نظارتی و بویژه کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی و مدعی‌العموم در برابر این اقدام جشنواره، پذیرفتنی نیست!