پدرم نقل می‌کردند که در سال‌های پیش از انقلاب در کوچۀ یخچال‏‎ ‎‏قاضی (محله‌ای که منزل امام در آنجا بود) به طرف منزل می‌رفتم؛ امام را دیدم‏‎ ‎‏که به طرف منزلشان حرکت می‌کنند. چون نزدیک ایشان رسیدم، گام‌های‏‎ ‎‏خود را کوتاه‌تر کردم تا از ایشان سبقت نگیرم و احتراماً پشت سر ایشان راه‏‎ ‎‏خود را ادامه دهم. امام که احساس کردند فردی پشت سرشان حرکت می‌کند،‏‎ ‎‏ایستادند و رو به من کردند و پس از سلام و احوالپرسی فرمودند: فرمایشی‏‎ ‎‏دارید؟ عرض کردم خیر، آنگاه فرمودند خواهش می‌کنم بفرمایید به راه خود‏‎ ‎‏ادامه دهید و پشت سر من حرکت نکنید.
(کتاب آینه حسن، حجت‌الاسلام والمسلمین دین‌پرور، صفحه 94)