آفرین، خداقوت(نکته ورزشی)
سید محمد سعید مدنی – روسیه
بدون تردید فوتبال ایران در پنجمین حضور خود در بزرگترین رویداد فوتبالی جهان و یکی از چند میدان مهم ورزش دنیا که چشم همه جهان را به خود جلب می‌کند، نسبت به دوره قبل بهترین نمایش را داشت و موجب تحسین خودی و بیگانه شد.
واین کارنامه در حالی به نام فوتبال ایران ثبت شد که براساس واقعیات و نظرات کارشناسانه تیم ایران در یکی ازسخت‌ترین گروه‌های این دوره از مسابقات قرار گرفته بود.
اسپانیا در کارنامه خود علاوه‌بر قهرمانی در اروپا عنوان قهرمانی جهان را (در سال۲۰۱۰) هم ثبت کرده است. و پرتغال نیز همین دوسال پیش(۲۰۱۶) بالاتر از همه تیم‌های اروپایی ایستاد که قهرمان جام ملت‌های اروپا شد. و مراکش هم با داشتن بازیکنانی حرفه‌ای شاغل در باشگاه‌های اروپا یکی از بهترین تیم‌های آفریقایی است.
با این حال تیم ملی ایران در مصاف حریفان خوش درخشید و با نتایجی حتی فراتر از انتظار نگاه‌ها را به سوی خود جلب کرد. تیم ایران در این مسابقات در هربازی خیلی مقتدر و با اعتماد به نفس بازی کرد و در برابر حریفان حرفه ای، حرفه‌ای عمل کرد. این رخداد خبر از آمادگی تیم ملی از هر حیث فنی، فیزیکی و مهم‌تر از همه روانی وذهنی می‌داد. از این نظر بدون شک کادر فنی و شخص سرمربی بالاترین نقش را دارد و آنها نقش خود را به بهترین وجه انجام داده بودند.
علاوه‌بر همه اینها از نظر ورزشی هم فوتبال ایران بار دیگر عملا و در میدانی سخت و مرد افکن نشان داد وثابت کرد که از ظرفیت قابل توجه وتوان نهفته‌ای برای بهتر شدن و بالاتر رفتن برخوردار است. والبته این امری است که بارها ثابت شده و مکرر بسیاری از اهل فن، رسانه‌ها و ازجمله این نشریه بر آن تاکید کرده‌اند.
آشکار شدن این توان و آن ظرفیت، بیش از هر چیز به ارتقای سطح مدیریتی و تلاش بیشتر در جهت تحکیم ساختارهای فوتبال بستگی دارد. فوتبال ما در هر حال جهانی شده است. این واقعیتی قابل انکار نیست هرچند درباره چرایی و چگونگی آن بحث‌های مهمی وجود دارد که این هم کار این نوشته نیست.
حالا که واقعیات از جهانی شدن فوتبال ما خبر می‌دهد غیر عقلایی و بی‌انصافی وحتی خیانت به این رشته مستعد ورزشی و خیل علاقه‌مندان آن است که سازوکار مدیریتی(با شخص کار نداریم) سطح پایین و گاه در حد محلی(ونه حتی ملی!) باشد.
لب حرف ما این است که آقایان مسئول، وزیر، مدیر و... ورزش را و مهم‌تر از آن این استعدادها و سرمایه‌های ناب خدادادی و... را که نه فقط در عرصه ورزش که هرجا و همه جا صاحب لیاقت و هنر هستند، درک کنید و دریابید.
و باز مهم‌تر ار همه این مردمی را که با همه وجود به سربلندی کشور و پرچم آن عشق می‌ورزند و برای دفاع از آن هرجا (از جبهه‌های نبرد با دشمن غدار گرفته تا میادین ورزشی و...) لازم باشد هستند و با همه وجود حضور دارند؛ قدر بدانید.
خود را نوکر و خدمتگزار آنها بدانید و طوری عمل و مدیریت کنید که در شان این مردم بزرگ و نجیب باشد و البته بدانید که هرچقدر هم برای این ملک و ملت کار کنید باز هم کم است. حرف ما درباره ورزش است.
در هرحال آنچه از تیم ملی در برابر حریفان ظهور و بروز داشت حکایت از اولا وجود انگیزه وتلاش تا سرحد جان برای کسب موفقیت در نزد تک‌تک بازیکنان داشت و همچنین از حاکم بودن روح تدبیر و مدیریت برشکل ونحوه بازی آن.
به دیگر سخن عامل«اندیشه ومحاسبه» بر کار و بار تیم ایران بالاترین تاثیر را داشت کی روش چیزی را به شانس و اتفاق و احساس صرف و... واگذار نکرده بود. با نگاهی به سه بازی ایران به خوبی معلوم می‌شود که تاکتیک ایران عامل تعیین‌کننده است و علیرغم مالکیت بیشتر توپ توسط حریف کمترین موقعیت‌های خطرناک روی دروازه ما خلق می‌شد و..
والبته یک عامل موثر دیگر که مکمل دو عامل بالا بود حضور فشرده و حداکثری تماشا گران پرشور ایرانی وجو ساخته شده توسط آنها در ورزشگاه بود!و..
این مطلب در پی تحلیل فنی نیست ، حرف دیگری دارد.خلاصه اینکه وجود این عوامل ذاتی وشخصیتی جبران بسیاری از ناداشته‌ها و کم کاری‌ها و بدکاری‌ها وجفاها و... را کرد که پرداختن به این موضوع هم مجال جداگانه و نوشته‌ای مفصل را می‌طلبد.
باری، اگر ورزش و فوتبال پدیده‌ای است با کارکردهای مهم اجتماعی مثل ایجاد غرور ملی، همبستگی و وحدت اجتماعی وتزریق روح امید و نشاط به جامعه بالاخره شاد کردن دل مردم و... تیم ملی فوتبال کشورمان در میدان بزرگ جهانی به بهترین وجه این نقش خود را ایفاکرد، به گونه‌ای که مردم در جاهای مختلف چه در محل مسابقات چه در کشورمان وچه در هر جای دنیا بارها رضایت و مراتب خشنودی خود را اعلام داشتند و مهم اینکه رهبری معظم انقلاب در دو پیام جداگانه از کار بزرگ و بازی‌های «عالی» تیم ملی قدردانی کرده و از اینکه ملی‌پوشان سرفراز و پیروز به کشور برمی گردند به انها «آفرین» و «خداقوت» گفت.
امیدواریم نمایش غرورآفرین و تحسین برانگیز تیم ملی در آوردگاه جهانی بهانه ودلیل محکمی باشد برای شروع کار‌های اساسی و اصلاح خرابی‌های بی‌جهت آباد نشده ودرمان دردهای عمدتا اخلاقی وفرهنگی فوتبال که به گمان ما بزرگترین مانع سر راه پیشرفت ورزش وفوتبال به حساب می‌آیند.
به ویژه حالا که در آستانه شروع فصل جدید فوتبال(۹۸-۹۷) باشگاهی کشورمان هستیم. به نوبه خود به ملی‌پوشان، کادر فنی به ویژه شخص سرمربی تیم، و همه مسئولان و مدیران و رسانه‌ها و... یی که در خلق این موفقیت ملی و ورزشی نقش خود را مخلصانه وخادمانه انجام دادند «خداقوت» و خسته نباشید و به ملت بزرگ و خوانندگان گرامی تبریک عرض می‌کنیم. به امید اینکه فوتبال و ورزش ایران فردایی بهتر و روشن‌تر در پیش داشته باشد.