جاشوا بلک (مدیر اجرایی سازمان آمریکایی «پروژه اسرائیل» و از مقامات دولت بیل کلینتون) در تارنمای هیل نوشت: فقدان راهبردی منسجم در سوریه دشمنان ما را تقویت و متحدان‌مان را تضعیف کرده است و خطر شکست راهبردی در منطقه را درپی دارد. خلأ قدرت، «بشار اسد» رئیس‌جمهوری سوریه و حکومتش را که ازسوی ایران و روسیه حمایت می‌شود، بی‌اندازه تقویت خواهد کرد.
ترامپ، تبعات مداخله نکردن در سوریه را درک می‌کند. چند ماه پیش وی درباره خروج شتاب‌زده از افغانستان و ایجاد خلأیی هشدار داد که تروریست‌ها از جمله داعش و القاعده فوراً آن را پر خواهند کرد. همین وضعیت درباره سوریه هم صدق می‌کند. دشمنان آمریکا منتظرند تا جای ما را پر کنند.
حضور فزاینده جمهوری اسلامی ایران در سوریه عمیقاً برای اسرائیل به عنوان قوی‌ترین متحد آمریکا در منطقه خاورمیانه دردسرآفرین است که ایران را تهدیدی علیه موجودیتش قلمداد می‌کند. اسرائیل و متحدان عرب آمریکا پیوسته هشدار داده‌اند که ایران در حال ساخت پل زمینی بزرگی از سوریه به دریای مدیترانه است که نه تنها اسرائيل بلکه سراسر منطقه خاورمیانه را تهدید می‌کند.
شبه نظامیان شیعه قدرتمند تحت امر ایران به انتخابات آینده عراق چشم دوخته‌اند. آنها آشکارا گفته‌اند که هدف اصلی آنها بیرون راندن آمریکا از منطقه است. این یک چشم‌انداز تیره و تار است و گزینه‌های آسانی روی میز نیست. آمریکا و متحدانش از جمله اتحادیه اروپا، اسرائیل و عربستان و کشورهای عربی باید روسیه را تحت فشار قرار دهند که حضور نظامی دائمی ایران در سوریه قابل قبول نیست.
آمریکا باید از روسیه به عنوان اهرم فشاری بر ایران برای خروج از سوریه استفاده کند و بهترین راه برای تحقق چنین هدفی این است که به مسکو بگوید تا قبل از این که ایران از سوریه خارج نشده است، واشنگتن از این کشور بیرون نخواهد رفت.
در همین حال «مایکل دوران» مدیر شورای امنیت ملی آمریکا در دولت جرج بوش، ضمن یادداشتی در نیویورک تایمز تصریح کرد: «عقب‌نشینی شتابزده از سوریه، یعنی سپردن گوی و میدان به ایران. دونالد ترامپ اواخر ماه مارس اعلام کرد که آمریکا به زودی از سوریه خارج خواهد شد و اجازه دهید دیگران هوای سوریه را داشته باشند.» اما او در این تصمیم‌گیری یک اصل اساسی فوق‌العاده مهم را فراموش کرد که آن «خود شخص اوست.» ترامپ در کتاب «هنر معامله کردن» که سال 1987 پرفروش‌ترین کتاب در حوزه تجارت شد، نوشت که «رمز موفقیت مذکرات؛ داشتن اهرم توسعه است. گره کار در این است که در مذاکره خونسردی را حفظ کنید اما کاری انجام دهید تا عرق طرف مقابل دربیاید. بدترین وضعیت ممکن در یک معامله این است که از به دست آمدن توافق مأیوس شویم.»
اکنون گویا دقیقا همین حالت یأس و نومیدی بر شخص ترامپ عارض شده و احساس کرده درمورد سوریه همه چیز به بن‌بست رسیده و لازم است (آمریکا) بی‌درنگ خاورمیانه را ترک کند. ترامپ با این تصمیم حتی اصل مختص به خودش را هم زیر پا گذارده است که می‌گوید «هرگز و هیچ‌گاه تحرکات نظامی‌ات را تلگراف نکن».
اکنون دستگاه سیاست خارجی آمریکا به شدت از تصمیم‌گیری ترامپ برای خروج از سوریه انتقاد کرده است.
سناتور «جان مک‌کین» یکی از این مخالفان است و می‌گوید همین تصمیم‌گیری برای خروج  آمریکا از سوریه بود که اعتماد به نفس «بشار اسد» را تقویت و تشجیع کرد.
اسد عزم راسخ داشت تا هر طور شده «غوطه شرقی» را که دژ مستحکم نیرومندترین شبه نظامیان مستقر در دمشق است از لوث وجود شورشیان پاکسازی کند.
اکنون که آمریکا تصمیم گرفته از سوریه خارج شود، دیگر هیچ محلی از اعراب درمورد محقق شدن رویای اسد وجود ندارد و او مصمم‌تر از همیشه این شهر را پاکسازی خواهد کرد.
ترامپ شاید تصور کرده اگر آمریکا از سوریه برود، متحدانش شامل اسرائيل و به ویژه عربستان وارد معرکه خواهند شد، اما این تاکتیک خطرناک است.
اگر متحدان واشنگتن به این نتیجه‌گیری برسند آمریکا حتماً خواهد رفت؛ دیگر در سوریه قمار برد و باخت نخواهند کرد، برخی می‌روند و قایم می‌شوند، شماری خود را به دامن ولادیمیر پوتین می‌اندازند، زیرا خوب می‌دانند روسیه هیچ گاه سوریه را ترک نخواهد کرد. رد پای واشنگتن در سوریه کوچک است اما این متاع ارزشمند را باید حفظ کرد.