اما طی این مدت با احتساب فیلم «سه رخ»، پناهی 4 فیلم ساخته و به جشنواره‌های خارجی فرستاده که جوایزی نیز دریافت کرده که برخی از آنها خیلی عجیب و غریب به نظر می‌رسند مانند کمک‌های مالی صندوق آکادمی فیلم. یا اینکه تیری فرمو (مدیر هنری جشنواره کن) در کنفرانس مطبوعاتی 13 بهمن 1389 در مقابله با ممنوع الخروجی جعفر پناهی ضمن اعلام اعطای جایزه «مربی طلایی» به وی، برخلاف تمامی معیارهای هنری و سینمایی از سوی تمامی مدیران و سیاستگذاران جشنواره‌های جهانی گفت: «از این پس جعفر پناهی، عضو هیئت داوران تمام فستیوال‌های فیلم بین‌المللی خواهد بود و جایگاهی خالی برای او در نظر گرفته شده‌است.»
نکته جالب اینکه جشنواره کن در همان سالها، یکی از محبوبترین فیلمسازهایش را تنها به دلیل یک شوخی کوچک با اسرائیل از جشنواره بیرون انداخت و سال گذشته نیز وزیر به اصطلاح فرهنگ اسرائیل به مناسبت شصتمین سال‌اشغال بیت المقدس در حالی مهمان ویژه این جشواره بود که به یک فیلم کوتاه ایرانی که اندکی بوی ضد صهیونیستی می‌داد، حتی اجازه داده نشد تا با اجاره اتاق کوچکی، در بازار فیلم این جشنواره (ونه بخش‌های اصلی و حاشیه‌ای آن) شرکت نماید.
سؤال اساسی این است که چگونه فردی که حکم قطعی قضایی دارد، به این سهولت می‌تواند آن را نادیده گرفته و با سری افراشته و طلبکارانه در جامعه بچرخد و جولان بدهد و عده‌ای هم تحت عنوان صنف، ضمن حمایت از اعمال غیر قانونی‌اش، از رئیس‌اجرایی مملکت رسما بخواهند که او نیز قانون را زیرپا بگذارد؟ تساهل‌هایی اینچنین در اجرای قانون نتیجه‌ای جز گستاخ شدن مجرمین ندارد.