سرویس ورزشی-

 ورزش ایران در سالی که گذشت مثل هر سال دیگری با شیرینی و تلخی و با پیروزی‌ها و شکست‌هایی مواجه بود، امید می‌رود از این برد و باخت‌ها و تلخی‌ها و شیرینی‌های ناشی از آن درس گرفته، علت و عوامل هر یک را تحلیل کرده تا در آینده شاهد کامیابی‌ها و موفقیت‌های هرچه بیشتر و به حداقلِ رسیدن ناکامی‌ها باشیم.
رقابت‌های جام جهانی روسیه و بازی‌های آسیایی جاکارتا مهم‌ترین رویدادهای پیش روی ورزش در سال جدید می‌باشد. تیم ملی فوتبال ایران در شرایطی کمتر از دو ماه دیگر پا به رقابت‌های جام جهانی می‌گذارد که از توان و ظرفیت کافی برای ارائه نمایشی با کیفیت و کسب نتایجی در خور بهره‌مند است.
هر چند در طول چند هفته گذشته انتقاداتی نسبت به شیوه آمادگی تیم ملی فوتبال از جمله برگزاری دیدارهای تدارکاتی با تیم‌های کم و نام و نشان مطرح شده؛ ولی انتظار می‌رود در مدت زمان باقی مانده به تفکرات سرمربی حرفه‌ای تیم ملی فوتبال احترام گذاشته، اختلافاتی که پایه و اساس آنها «منیت» بوده را کنار گذاشته و هر فرد در هر پست و مقامی که هست با تمام وجود به حمایت از تیم ملی فوتبال ایران بپردازد.
به طور طبیعی به واسطه اتخاذ همین شیوه درست که در نهایت به حمایت همه‌جانبه از تیم ملی فوتبال ختم می‌شود، ملی‌پوشان ایران هم مثل همیشه غیرتمندانه پا به عرصه مسابقات می‌گذارند و با تمام وجود برای تیم ملی به میدان می‌روند.
چند هفته پس از برگزاری جام جهانی ، بازی‌های آسیایی جاکارتا از راه می‌رسد، مسابقاتی که بزرگترین آوردگاه ورزشی قاره کهن به حساب می‌آید.
این دوره از رقابت‌ها که از اواخر مردادماه در جاکارتای اندونزی آغاز می‌شود، هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی به حساب می‌آید. ایران به عنوان یکی از قدرت‌های ورزش آسیا از نخستین دوره این مسابقات (1951 – دهلی‌نو) همواره حضوری موثر داشته تا جایی که در آخرین دوره‌اش که در شهر اینچئون کره جنوبی برگزار شد، کاروان ورزشی ایران با کسب 21 مدال طلا، 18 نقره و 18 برنز در جایگاه پنجم قرار گرفت.
به غیر از بازی‌های آسیایی تهران که ایران به لطف میزبانی موفق به کسب بیش از 20 مدال طلا گردید، در بازی‌های آسیایی اینچئون برای نخستین بار بود که کاروان ورزش ایران بطور واقعی موفق به کسب بیش از 20 مدال طلا در بازی‌های آسیایی شد و توانست بهترین نتیجه خود را به ثبت برساند.
اگر پیشرفت و سیر صعودی رکوردها در ورزش را به عنوان یک واقعیت در نظر گیریم، تصور می‌رفت کاروان ایران در هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی نتایجی بهتر از دوره قبل را کسب کند، ولی با اتفاقاتی که در روزهای منتهی به سال جدید در چند فدراسیون از جمله کشتی رخ داد، به یکباره موجی از نگرانی بخشی از جامعه ورزش را فرا گرفت!
کشتی اسفندماه پرتلاطمی را پشت سر گذاشت؛ اختلافات میان رسول خادم و وزارت ورزش به اندازه‌ای بالا گرفت که در نهایت رئیس‌فدراسیون کشتی تصمیم به کناره‌گیری گرفت. رسول خادم رفت تا فدراسیون در یک بلاتکلیفی عجیب قرار گیرد.
نگرانی‌ها زمانی شدت گرفت که به یاد آوردیم کشتی همواره در بازی‌های آسیایی و المپیک سهم بسزایی در سبد مدال‌آوری ورزش ایران داشت. خوشبختانه پس از چند هفته در روزهای ابتدای سال 97 کشتی هم از بلاتکلیفی خارج شد و با تصمیم درست اعضای مجمع، رسول خادم به فدراسیون بازگشت.
هر چند کماکان ضعف‌هایی در شیوه اداره برخی فدراسیون‌های ورزشی به چشم می‌خورد، ولی می‌توان مدعی شد که ورزش کم‌کم آماده حضور در بازی‌های آسیایی می‌شود. از یک سو کشتی به عنوان ورزش اول مملکت راه و روش گذشته‌اش را از سر گرفته و از سوی دیگر با برگزاری منظم انتخابات، تقریبا تمام فدراسیون‌های ورزشی روسا و برنامه‌های خود را شناخته‌اند.
با این وضعیت و با توجه به شرایط حساسی که قرار داریم، انتظار می‌رود تمام دست‌اندرکاران ورزش بیش از گذشته به مسئولیت خود عمل نموده، با ایجاد فضای آرام و محیط کاری سالم، با اتحاد و همدلی دست به دست هم دهند و برای این مردم قدرشناس کار و تلاش کنند تا ان‌شاالله سالی پر از موفقیت و شادی برای ورزش ایران رقم بخورد.
پیش از این بارها گفته‌ایم که نه تنها در ورزش بلکه همه جای این مملکت برای پیشرفت و آبادانی بیش از هر چیز به وفاق نیازمند است و ظرفیتش از باب بعضی برخوردها و لجبازی‌ها که بیش از هر چیز از آن بوی مشمئزکننده «منیت» و «جناح‌گرایی» به مشام می‌رسد، کاملا پر است!