خبر آن‌لاین درباره طرح‌های اشتغالزایی جدید دولت که محوریت آن توزیع پول است، نوشت:
طی چند هفته اخیر شاهد بودیم که دولت دوازدهم تصمیم دارد که تحت عنوان دو برنامه «اشتغال فراگیر» و «اشتغال‌ روستایی» با اختصاص بودجه 30  هزار میلیارد تومانی، یک میلیون شغل ایجاد کند.
اقتصاد هر کشور با 4 متغیر رشد، تورم، بیکاری و ثبات شناخته و ارزیابی می‌شود. بیکاری یکی از ابرچالش‌های اقتصاد ایران است و تا زمانی‌که برای آن یک فکر اساسی نکنیم و تنها تصور کنیم که با «سیاست‌های کنترل‌کننده سیستم اقتصادی» می‌توان آن را درمان کرد، اثرات مخرب این‌گونه ابرچالش‌ها هرچند بزرگ و بزرگ‌تر و مخرب‌تر خواهند شد.
اشتباه بزرگ این بوده که هرگز به این موضوع مهم فکر نکرده‌ایم که بالاخره باید روزی طفل اقتصاد را از شیر مادر بگیریم و هنوز هم در این ذهنیت اسیر هستیم که این کودک همچنان نیازمند مراقبت است و باید هنگام قدم برداشتن نیز دست او را محکم بگیریم. اما واقعیت ماجرا چیز دیگری است؛ این طفل نه‌تنها نیازی به گرفتن دست‌هایش ندارد، بلکه باید زنجیرها را نیز از پایش باز کنیم و بگذاریم که روی پای خود بایستد و به طور حتم در ادامه ماجرا، شاهد رشد و بالندگی این کودک خواهیم بود.
واقعیت ماجرا این است که تنها در شرایطی می‌توان انتظار داشت اشتغال و بهره‌وری در مشاغل موجود افزایش یابد که شروط لازم دیگری به جز تسهیلات نیز برای رشد بنگاه‌های تولیدی فراهم شود.
یکی از حیاتی‌ترین این شروط، ثبات در اقتصاد کشور و دیگری، بهبود فضای کسب و کار است. تا زمانی‌که نرخ تورم به میزانی قابل پیش‌بینی و در سطح پایین قرار نداشته باشد، هزینه جاری بنگاه‌ها پی‌درپی افزایش خواهد یافت. همچنین اگر سیاست‌های ارزی متناسب با تورم در نظر گرفته نشود، قدرت رقابتی بنگاه‌ها با محصولات وارداتی کاهش می‌یابد.
یکی از پارامترهای مهم ایجاد شوک در اقتصاد کشور، کسری بودجه‌های همیشگی دولت‌ها و رشد بالای نقدینگی است. بدین جهت طرح‌هایی که با اهداف کوتاه‌مدت سالانه در پی ایجاد معجزاتی همچون اشتغال چند میلیونی با تزریق نقدینگی بوده‌اند، در عمل نه‌تنها منجر به تحقق اهداف و ایجاد اشتغال‌های موردنظر نشده، بلکه با ایجاد شوک‌های اقتصاد کلان، بنگاه‌های کم‌توان کوچک و متوسط را به سمت ورشکستگی و تعطیلی کشانیده است.
تصور این‌که علت عدم کارایی بنگاه‌ها و کسب‌وکارهای درون اقتصاد ایران، تنگنای مالی است، ما را به ورطه خلق پول و پول‌پاشی بیمارگونه انداخته است. امروز باید بپذیریم که با حرف تزریق پول نمی‌توان شغل ایجاد کرد، اما اگر بتوانیم موانع موجود را از سر راه تولید برداریم، اشتغال به دنبال آن رونق خواهد گرفت. اگر این موانع برداشته شود، سرمایه نیز به ایران خواهد آمد و نیازی به تزریق منابع ارزی و ریالی نخواهد بود.