ايده‏ تروريستى و تجاوزگرى، كه تمامى عرب‏هاى فلسطين را آماج قرار مى‏داد، پس از جنگ ژوئن سال 1967.م گسترش يافت. فشارها گونه‏اى ويژه بر عرب‏هاى مناطق اشغال شده متمركز شد، كه آنان را از زمين‏هايشان بيرون رانده، يهوديان مهاجر را به جاى آنان اسكان دهد. همچنين زمينه‏ساز براى پيوستن نهايى اين مناطق به پيكر رژيم صهيونيستى باشد.
رژيم صهيونيستى براى نيل به اين هدف، اوضاع اقتصادى و سياسى عرب‏هاى اين مناطق را خفقان‏آور ساخت، و به ستمگرى عليه آنان پرداخت. همچنين به روش‏هاى تروريستى روى آورد. اما به طور كامل موفق نشد تا آنان را وادار به ترك سرزمين‏هايشان كند؛ بلكه به عكس، در برخى مناطق پاى‏بندى‏شان را افزون‏تر كرد. رژيم صهيونيستى در رويارويى با پاى‏بندى عرب‏ها به سرزمين خويش، افزون بر تمامى شيوه‏هاى سركوبگرانه، به ابزار ديگرى نيز دست يازيد؛ كه همانا تشكيل و تحريك گروه‏هاى تروريستى از يهوديان شهرك‏نشين عليه ساكنان عرب در مناطق اشغال شده است.
پيوند اين گونه گروه‏ها با رژيم صهيونيستى، كه رسانه‏هاى گروهى اين رژيم نام‏هاى مخففى چون «سازمان»، «جنبش» و «اتحاديه» را به آن‏ها اطلاق مى‏كنند، ديگر نوعى از پيشگویى‏هاى بى‏دليل نيست بلكه عوامل فراوانى هست كه دخالت اين رژيم را در ايجاد و رشد و توسعه اين گونه گروه‏هاى فاشيستى و تروريستى صهيونيستى در مناطق اشغال شده فلسطين، نشان مى‏دهد.
از مهمترين اين دلايل، مى‏توان موارد ذيل را برشمرد:
نخست: اطلاعات به دست آمده گوياست كه رهبران سازمان‏هاى جديد فاشيستى و تروريستى در فلسطين اشغال شده، خود از مسئولان و بلندپايگان رژيم صهيونيستى هستند. برخى از آنان عضو كنيست (پارلمان)، برخى وزير و بعضى ديگر فرماندهان ارتش اسرائيل مى‏باشند.
دوم: برخى اطلاعات بر اين دلالت دارد كه رژيم اشغالگر قدس، به شكل مستقيم يا غيرمستقيم، بخشى از هزينه‏هاى اين گونه سازمان‏ها را تأمين مى‏كند. به عنوان مثال مى‏توان به سازمان گوش‏آمونيم اشاره كرد، كه ده‏ها تن از فعالان عمده‏ آن داراى حقوق‏هاى دولتى هستند؛ و به طور مستقيم، كمك‏هايى به بودجه و پروژه‏هاى احداث شهرك‏هاى يهودى‏نشين آنان مى‏شد.
سوم: به رغم فراوانى عمليات تروريستى كه توسط اين سازمان‏ها عليه فلسطينيان انجام مى‏گيرد، بزهكاران به‏ندرت به كيفر مى‏رسند. نه تنها بازجويى‏هاى پليس صهيونيستى در اين زمينه از جديّت قابل قبولى برخوردار نبوده است؛ بلكه با استناد به گزارش «كميسيون كارپ»، مى‏توان چنين بيان كرد كه پليس با تروريست‏هاى يهود همدست بوده است. در گزارش ياد شده كه دربرگيرنده‏ شكايت عرب‏ها عليه يهوديان است، آمده:
«نسبت به تحقيقات پليس، بايد گفت كه اعضاى كميسيون از هفتاد حادثه آگاه شده‏اند كه در آن‏ها زيان‏هايى به مردم عرب وارد شده بود. از اين هفتاد حادثه، تنها پانزده فقره‏ آن به دادگاه تحويل داده شده، و ساير شكايت‏هاى مربوط به اين حوادث بايگانى شده بود.»
اين امر، بيانگر پنهان‏سازى گسترده وسيعى است كه رژيم اشغالگر قدس نسبت به كارهاى سازمان‏هاى تروريستى اعمال مى‏دارد. همچنين، نشانگر همدستى رژيم با اين‏گونه سازمان‏هاست. وگرنه چگونه است كه نيروهاى امنيتى صهيونيستى، مبارزان مسلمانان فلسطينى را كه در درون فلسطين اشغال شده عملياتى انجام مى‏دهند به خوبى كشف مى‏كنند؛ اما اين مأموران در كشف تروريست‏هاى يهود با ناكامى روبه‏رو مى‏شود.
چهارم: خط ايدئولوژيك سازمان‏هاى فاشيستى و تروريستى در سرزمين‏هاى اشغالى فلسطين، همانا خط راست‏گرايى بسيار تندرو، يعنى صهيون‏گرايى و نژادپرستى است. يكى از مهم‏ترين محورهاى كار اين سازمان‏ها، ناممكن دانستن همزيستى ميان عرب‏ها و يهوديان در چارچوب مرزهاى رژيم صهيونيستى است.
اين طرح نژادگرايانه، در واقع ادامه‏ همان طرحى است كه راست‏گرايان صهيونيست از زمان ژابوتنسكى خواهان اجراى آن بودند. وى مى‏خواست به صراحت به عرب‏ها بفهماند كه در دولت يهود، هيچ جايى ندارند. بنابراين، راه حلى كه از هنگام تشكيل رژيم صهيونيستى مورد توافق راست‏گرايان صهيون‏گرا با سازمان‏هاى جديد فاشيستى بوده است، بيرون راندن تمامى ساكنان عرب، به هر وسيله‏ ممكن، ولو نامشروع، از سرزمين‏هايشان است. اگر بر اين اساس به فعاليت‏هاى سازمان‏هاى تروريستى و فاشيستى بنگريم، خواهيم ديد كه آن‏ها ادامه‏دهنده‏ كارهاى خشونت‏آميز و تروريستى هستند؛ كه راست‏گرايان صهيونيسم، پيش و پس از برپايى اسرائيل آغاز كرده بودند. حكومت‏هاى راستگرا و غير راستگراى رژيم صهيونيستى نيز به اجراى اين گونه كارها ادامه دادند.
گواه اين مطلب، اسناد سازمان ملل متحد و كميسيون‏هاى آتش‏بس در فاصله‏ سال‏هاى 1967-1948.م است. اين اسناد بر اين امر دلالت دارد كه عمليات تجاوزكارانه‏ اسرائيل در اين مرحله، بيش از 21 هزار مورد است. پس از به حاكميت رسيدن حزب ليكود، در تجاوز نظامى سال 1982.م اين رژيم به لبنان، خشونت رژيم صهيونيستى به اوج خود رسيد.
در همين سال بود كه صدها تن از فلسطينيان اردوگاه‏هاى صبرا و شتيلا در بيروت، به دست تروريست‏هاى وابسته به اين رژيم، به طرز بسيار فجيعى قتل‏عام شدند. پس از آن نيز بسيارى از فلسطينيان مبارز، توسط عوامل سازمان جاسوسى اسرائيل در خارج، و عناصر گروه‏ها و سازمان‏هاى فاشيستى و تروريستى صهيون‏گرا در داخل فلسطين اشغالى، ترور شدند و به شهادت رسيدند.