امام به نماز اول وقت خیلی علاقه داشتند حتی در آخرین روز که تقریبا ساعت ده شب بود که رحلت حضرت امام اتفاق افتاد، در حالت بیهوشی بودند، یکی از دکترها رفت بالای سرشان و برای اینکه شاید آقا را به وسیله نماز بشود به هوش بیاورد، گفت: آقا وقت نمازه، همین که گفت وقت نمازه، آقا به هوش آمدند و نمازشان را با اشاره
دست خواندند.
از صبح آن روز هم مرتب از ما سؤال می‌کردند، چقدر به ظهر مانده؟ چون خودشان ساعت، دم دستشان نبود و آن قدرت را نداشتند که به ساعت نگاه کنند.
یک ربع به یک ربع از ما ساعت را می‌پرسیدند، نه به خاطر اینکه نمازشان قضا نشود، بلکه به خاطر اینکه نماز را اول وقت بخوانند. (نعیمه اشراقی، برداشت‌هایی از سیره امام خمینی(ره)، ج 1، ص 333)