فدراسیون دوچرخه سواری سال گذشته بالاخره تصمیم گرفت در مسابقات جهانی جاده نمایندگانی را اعزام کند که محمد گنج خانلو توانست عنوان بیست و سومی را به دست آورد که نتیجه خوبی برای ایران بود. نتیجه گنج خانلو نشان داد که احتمال نتیجه نگرفتن نباید به مانعی برای اعزام نشدن رکابزنان به مسابقات جهانی تبدیل شود.
اکنون هم ایران در مسابقات پیست قهرمانی جوانان جهان که اول تا پنجم شهریور در ایتالیا برگزار می‌شود، سهمیه دارد و کسری باقر پور و امیر حسین جمشیدیان می‌توانند در این رقابتها رکاب بزنند اما از اعزام این رکابزنان به مسابقات خبری نیست.برخی کشورها آرزوی حضور در مسابقات جهانی را دارند اما چرا وقتی این فرصت برای رکابزنان جوان ایران فراهم است باید در اعزام آنها تردید کرد؟
 پشتوانه سازی تنها به معنی اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا و کاپ‌های آسیایی نیست بلکه این رکابزنان جوان که بارها خود را در میادین مختلف نشان داده‌اند باید میدان‌های بزرگتری را ببینند تا شرایط حضورشان در دوره‌های بعدی المپیک فراهم شود. رکابزنی مانند امیر حسین جمشیدیان که موفق به گرفتن سکوهای آسیا شده اکنون وقتش رسیده پا را از آسیا فراتر بگذارد تا تجربه بیشتری را به دست آورد.
احتمال نتیجه نگرفتن نباید مانعی برای اعزام نشدن این پشتوانه‌ها باشد. فدراسیون دوچرخه سواری که به دنبال پشتوانه سازی است و از آنجا که شانسی هم برای حضور در المپیک نوجوانان 2018 ندارد، انتظار می‌رود با کنار گذاشتن تردیدها ، به سادگی از کنار فرصتی که در اختیار رکابزنان ایران قرار می‌گیرد، نگذرد تا رکابزنان جوان ایران با کسب تجربه‌های بیشتر خود را برای حضور در رده بزرگسالان و گرفتن نتیجه در میدان‌هایی مانند المپیک که برایمان آرزو شده ، آماده کنند.