هر گناهی حقیقتی دارد که انسان در دنیا متوجه آن نیست؛ کسی که چشم بصیرت ملکوتی و برزخی داشته باشد، این حقایق را می‌بیند. مثلا کسی که مال حرام می‌خورد، در باطن امر آتش می‌خورد. خداوند در آیه 147 سوره بقره می‌فرماید: کسانی که برای کسب درآمدی، حقایق کتب آسمانی را کتمان می‌کنند، چیزی جز آتش نمی‌خورند.
از نظر قرآن، جاسوسان و کسانی که اخبار دروغ را می‌شنوند، «سحت» می‌خورند. (مائده، آیه 42) همچنین نسبت به اهل کتاب می‌گوید که آنان در گناه و عدوان شتاب می‌ورزند و خورندگان «سحت» هستند. (همان، آیات 62 و 63)
واژه «سحت» در زبان عربی به زمینی گفته می‌شود که بر خلاف گذشته علفی در آن نروید. همچنین به جدا کردن دنبه از گوشت؛ و پوست درخت از تنه آن «سحت» می‌گویند. در زبان عربی پاک کردن روی زمین و نیز به مال حرام که همراه با عار و ننگ است، سحت می‌گویند.
از نظر قرآن کسی که با انجام گناهانی چون رشوه‌گیری یا با کتمان حقایق‌، درآمدی کسب می‌کند، گرفتار «سحت » است. از آنجا که چهره قیامتی این عمل مانند پوست‌کنی است، باید گفت که این دسته از گناهکاران با این گناهان خود در حقیقت پوست خود را می‌کنند و از آن تغذیه می‌کنند. خداوند می‌فرماید: قَالَ لَهُمْ مُوسَى وَیْلَکُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ کَذِبًا فَیُسْحِتَکُمْ بِعَذَابٍ وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى‌‌؛ موسى به [ساحران] گفت: واى بر شما، به خدا دروغ نبندید که خدا با عذابی، شما رانابود می‌کند (پوست شما را می‌کند؛ چنانکه پوست درخت کنده می‌شود)؛ و هر که دروغ (بر خدا) بندد، نومید مى‏ شود.(طه، آیه 61)
پس چهره ملکوتی برخی از گناهان همانند خوردن از پوست بدن کنده شده خودشان است. از این رو خداوند آنان را «أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ» معرفی می‌کند و از این عمل برحذر می‌دارد.(مائده، آیه 42) این افراد راه حیاتی خود را با دست‌های خودشان می‌کنند و به زیبایی خود آسیب می‌رساند و ننگ و عار را برای خود رقم می‌زنند و از همان کثافت خود می‌خورند.