روحانی در افطار با اصحاب رسانه گفته است: با لحن تند ما به جایی نمی‌رسیم، والله، بالله، جز اعتدال راه دیگری وجود ندارد. امام هم با اعتدال انقلاب ما را پیروز کرد.
امیرالمومنین(ع) در جنگ صفین از خیمه‌اش بیرون آمد و دید عده‌ای دارند روبروی یاران و اصحاب معاویه ناسزا و فحش و سخن ناروا می‌گویند. می‌جنگیدند با هم، دوستی نبود، میدان جنگ بود، طرف هم ناحق بود و امیرالمومنین(ع) بحق و خلیفه مسلمین بود، اما ایستاد و برایشان صحبت کرد و گفت من دوست ندارم شما فحش دهید، من اصحابی را نمی‌خواهم که به دشمنانش فحش دهد. آیا این بیان امیرالمومنین(ع) نیست؟ بیان نهج‌البلاغه نیست؟ مگر ما شیعه امیرالمومنین(ع) نیستیم؟ چرا فحش را افتخار می‌دانیم؟ چرا ناسزاگویی را انقلابی‌گری می‌دانیم؟ انقلابی ما امیرالمومنین(ع) است، انقلابی ما پیامبر اکرم(ص) و عمار یاسر است. اینها انقلابی ما هستند. ما انقلاب کردیم برای اینکه راه امیرالمومنین(ع) را طی کنیم. امیرالمومنین(ع) می‌گوید چرا ناسزا می‌گویید؟ چرا بد می‌گویید؟
این سخنان در حالی است که رئیس‌جمهور در جریان تبلیغات انتخاباتی بیشترین توهین‌ها و اتهام‌های خلاف واقع را متوجه برخی نامزدهای رقیب کرد. وی همچنین در طول چهار سال گذشته مشغول ناسزاگویی و فحاشی سیستماتیک علیه منتقدان بوده است؛ از جمله؛ مزدور، بی‌شناسنامه، بی‌سواد، ترسو، افراطی، جیب‌بر، مستضعف فکری، متوهم، بزدل، کاسب تحریم، فاسد، عقب‌مانده، تازه به دوران رسیده، عصرحجری و...