امیر ابیلی‌، نویسنده و منتقد سینما در گفت‌وگو با خبرنگار کیهان گفت: به نظر می‌رسد با وجود پیروزی حسن روحانی در انتخابات، نامه‌نگاری‌های اخیر و تعیین ضرب‌الاجل برای حل مسئله‌ فیلم‌های توقیفی بیشتر تحت تاثیر فضای انتخاباتی است. بالاخره نباید از یاد برد که سال پایانی دولت سال نارضایتی و قهر عمده سینماگران با دولت بود و آنها حمایت سینماگران را با هزاران وعده برای ایام انتخابات دوباره بدست آوردند و حالا برای کم کردن از فشار بدنه سینما، دولت مجبور است پالس‌هایی را به بدنه سینما  در مورد حل بعضی مسائل آنها بدهد و قدم‌هایی را هم در این مسیر بردارد. بنابراین اقدامات اخیر، از جمله رفع توقیف یک فیلم که از قضا رفع توقیفش می‌توانست کمترین هزینه را هم برای دولت داشته باشد اقداماتی است برای راضی نگه داشتن بدنه سینمایی حامی دولت.
وی درباره تاثیر رفع توقیف‌ها بر عرصه سینمای ایران اظهار داشت: فیلم‌های توقیفی فعلا همگی در یک دسته نمی‌گنجند و در مقابل آنها باید مواضع مختلف داشت. مثلا فیلم «رستاخیز» می‌تواند مشکلش به زودی حل شود و عدم اکرانش هیچ توجیه منطقی ندارد. برخی دیگر از فیلم‌ها از جمله «مادر قلب اتمی» آنقدر فیلم‌های ضعیفی هستند که در همین چند روز هم هدف اعتراض بدنه شبه روشنفکری قرار گرفته‌اند. این دسته از فیلم‌ها با توقیف، صرفا برای خود و سازنده‌شان اعتبار می‌خرند و اکرانشان اتفاقا به ضرر خود آنها خواهد شد و می‌توانند زودتر اکران شوند. اما مهم‌ترین دسته آثار توقیفی فیلم‌هایی مثل «عصبانی نیستم»، «خانه پدری»، «ارادتمند، بهاره،تینا»، «آشغال‌های دوست‌داشتنی» و .... هستند که چارچوب‌های سیاسی و اعتقادی و مرزهای اخلاقی جمهوری اسلامی را زیرپا گذاشته‌اند. صرف اعطای پروانه ساخت به این فیلم‌ها، هزینه‌های سنگینی را روی دست نظام گذاشته است و مسئولین بابت همان هم باید پاسخگو باشند و حالا اکرانشان نه‌تنها حاشیه‌ها و اعتراضات فراوانی را در سینما پدید می‌آورد، بلکه موجب گسترش ساخت آثاری خواهد شد که به نیت زیرپا گذاشتن چارچوب‌های اعتقادی و اخلاقی کشور ساخته می‌شوند و توقع نمایش عمومی دارند.