وبسایت الف با انتقاد از سخنان ظریف نوشت: او طی گفت‌وگویی درباره نقش مجلس جدید در سیاست‌ خارجی عنوان کرده: «توصیه من به مجلس دوازدهم این است که دست دولت را برای مذاکرات باز بگذارد. البته مسئولیت سیاست خارجی مستقیماً با رهبری است و دولت هم مجری است. مجلس مستقلاً نمی‌تواند در حوزه سیاست‌ خارجی به جزئیات ورود کند»

اظهاراتی که ظریف مطرح کرده معنایی جز مسئولیت‌ناپذیری و شریک‌جرم تراشیدن برای خود ندارد. او به‌طور غیرمستقیم می‌گوید هر آنچه که در حوزه سیاست‌ خارجی می‌گذرد مربوط به رهبری است و دولت‌ها جز اجرای راهبردهای رهبری نقش دیگری ندارند؛ سخنانی که تقلیل جایگاه دولت‌های مختلف محسوب شده و کارکردی جز سلب مسئولیت از نهاد دولت ندارد. اگر جواد ظریف به این اظهارات خود باور دارد ضرورت دارد پاسخگوی این سؤال باشد که اگر رهبری تا این حد در حوزه سیاست خارجی از قدرت برخوردار بوده و دولت‌ها نقشی جز مجری‌گری ندارند، برجام را هم محصول راهبردهای رهبری می‌داند یا نه؟ نقش رهبری در تصویب برجامی که زمانی سند افتخار ظریف و دولت اعتدال محسوب می‌شد تا چه اندازه است؟ آیا هنگامی که برجام هنوز به کما نرفته و در حال اجراشدن بود، وزیر خارجه پیشین شراکت دیگران در این سند راهبردی را می‌پذیرفت؟ چرا هنگامه انتخابات سال ۹۶، برجام محصول سیاست دولت اعتدال تلقی و به ابزاری برای رای‌آوری و ساختن مزیتی نسبت به دیگر رقبا تبدیل شد و پس از چند سال و به بن‌بست رسیدن برجام، بار مسئولیتش به‌روی دوش دیگران افتاد؟

این اظهارات، چیزی جز مسئولیت‌ناپذیری را به ذهن متبادر نمی‌کند که اگر غیر از این بود، زمانی که برجام به‌ثمر نشست و حدفاصل سال‌های ۹۴ تا ۹۶ اجرا می‌شد، جواد ظریف و دولتمردان وقت، سند شش‌دانگ آن را به نام خود نمی‌زدند تا پس از ناکامی، دیگر نهادها و افراد را متولی اصلی جلوه دهند.

باید پذیرفت که سیاست‌خارجی در دولت‌های مختلف جهت‌گیری‌های متفاوتی را داشته و نمی‌توان راهبردهای دولت‌های خاتمی و روحانی را با دولت‌های احمدی‌نژاد و رئیسی یکسان قلمداد کرد. هر دولتی بنا بر گفتمان و ایده خود، مشی خود در سیاست ‌خارجی را دنبال کرده است. ای‌کاش آقای ظریف مسئولانه‌تر سخن گویند چون زیبنده‌ نیست که زمان موفقیت‌ها در صحنه حاضر بوده و مسئولیت‌ها را پذیرفت اما موعد ناکامی شانه خالی کرد.