می‌توان در بسیاری از رشته‌های ورزشی تاریخ‌ساز واقعی شد! (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
سخنی که می‌گفت: «ورزش و ورزشکاران ما نسبت به همگنان خود هیچ کم و کسری ندارند و از حیث امکانات مادی و ساختاری در حد کفایت (و با همه کمبودهایی که هست) برخوردار هستیم و همت و اراده و غیرت ورزشکاران و مربیان خیلی از کمبودها و ناداشته‌ها را جبران می‌کند»، از سر تعصب و مبالغه نیست، لذا تکرار و تاکید می‌کنیم و صریح و بی‌تعارف می‌گوییم، مشکل اصلی ورزش ما نه مادی و نه انسانی است، بلکه «مدیریتی» است.
کُمیت مدیریت در ورزش ما « لنگ» است. این واقعیتی تلخ و البته راهگشاست که اگر آنهایی که نقش تعیین‌کننده دارند، خودخواهی و تعصب و فرافکنی را کنار بگذارند و واقعیت و ریشه اکثر دردهای ورزش را به رسمیت بشناسند و گوش به حرف مُشتی فرصت‌طلب و بعضا ظاهر‌الصلاح- که چاپلوسانه همه‌چیز را می‌خواهند «امن و امان» جلوه دهند تا «خاطر همایونی» بعضی از رؤسا مکدر نشود- ندهند و به فکر چاره‌جویی بیفتند، می‌تواند تلخی آن به شیرینی و امید و فردایی روشن‌تر برای ورزش ما منجر شود.
شناسایی درد، نیمی از درمان است. آقای وزیر ورزش چهره‌ای ورزشی است و در رده‌ها و سطوح مختلف از پایین تا بالای مدیریتی دارای سابقه و تجربه و شناخت بوده و بنابراین به‌طور طبیعی به واقعیات ورزش آشناست، چم‌وخم آن را بلد است، چهره‌ها و جریانات را می‌شناسد، بر نقاط ضعف و قوت آگاه است، دردها و مشکلات ورزش و ریشه‌های آن را می‌داند و بنابراین انتظار می‌رود که اگر واقعا با ماموریت و قصد اصلاح آمده است، معطل نکند و آزمایش‌شده‌ها و امتحان پس‌داده‌های مردود را کنار بگذارد و میدان مدیریت در ورزش را پر از مردان جنگی و با عزم راسخ و ورزش‌شناس و عاشق خدمت به مردم و جامعه کند و شر منفعت‌پرست‌ها را از سر ورزش کوتاه کند.
اگر این اتفاق بیفتد و کار دست شایسته‌های کاربلد و لایق‌های عاشق خدمت به مردم باشد بی‌تردید ورزش ما می‌تواند در بسیاری از رشته‌ها به معنای واقعی- نه قلابی و ساختگی و فریبکارانه- «تاریخ‌ساز» شود، چنان‌که پینگ‌پنگ در بازی‌های آسیایی تاریخ‌ساز شد.
سخن را جمع کنیم؛ ایجاد تغییرات مثبت و به‌کار بستن روش‌های کارساز و به میدان فراخواندن آدم‌های کاربلد و قابل و لایق و ورزش‌شناس و کنار گذاشتن و دفع عناصر و جریانات فرصت‌طلب و غالبا سفارشی و... کارهای مسکوت مانده‌ای است که تقریبا هیچ‌کس در ضرورت انجام آن شک و تردیدی ندارد، با این حال کسی توقع ندارد همه این کارها دفعتا و یکباره انجام شود، بلکه توقع می‌رود اولا این کار حتما انجام شود، ثانیا براساس برنامه‌ریزی و عقلانیت، قدم به قدم اقدامات اصلاحی و تغییرات بایسته و ضروری صورت پذیرد...