یکی از محورهای اصلی تحول در هر سازمان رسانه‌ای، عبور از افرادِ تکراری است که آزمون خود را با عدم موفقیت پس داده بودند و معرفی و استفاده از چهره‌های جدید و متفاوت است.
طی روزهای اخیر مباحثی درباره بازگشت چهره‌هایی که برخی از آنها قبلا به وجهه رسانه ملی آسیب زده یا بی‌تعهدی خودشان را اثبات کرده بودند مطرح شده بود. برخی رسانه‌ها نیز روز گذشته طی گزارش‌هایی با استدلال‌هایی از این دست که باید با چهره‌ها تعامل کرد و باید به سلایق مختلف احترام گذاشت و... به توجیه ورود چنین افرادی پرداختند. این درحالی است که افق ترسیم شده برای دوران جدید صداوسیما، تحول در جهت عدالت و هویت است. تحقق این هدف بزرگ و مقدس، جز از طریق شکستن برخی کلیشه‌ها و نوگرایی و خلاقیت و انحصار نیست. به واقع، رسانه ملی وقتی می‌تواند ملی بماند که استعدادهای جدید را بارور کند و فضا را برای خودنمایی افرادی فراتر از سلیقه‌های سطحی و سلبریتی‌زده باز کند. اما رجوع به افرادی که با نمره پایین امتحان پس داده‌اند و ویترین سیما را تکراری جلوه می‌دهند و مفهوم بازگشت به عقب را جاری می‌سازند، با ترقی و تحول تعارض دارد. ضمن اینکه چنین اتفاقی، به منزله ناچاری سیما در استفاده از چهره‌های تکراری است.
رجوع به چهره‌های تکراری، مانع از خلاقیت رسانه ملی است و نوعی «دوپینگ» محسوب می‌شود. به ویژه چهره‌هایی که از نظر رسانه‌ای، «زرد» محسوب می‌شوند. اعتیاد رسانه‌ها به چنین افرادی، مانع گرایش و تلاش آنها برای کشف و به کارگیری شیوه‌های خلاقانه‌تر برای جذب و تأثیرگذاری بر مخاطب است.