وبسایت آمریکایی 1945، تحلیلی را از کم مک میلان، افسر توپخانه ارتش آمریکا که در عراق خدمت کرده، منتشر کرد که در آن آمده است: وقتی خبر فروش پهپادهای ایرانی به روسیه منتشر شد، بسیاری از ناظران غربی با مسخره و شوخی از کنار این خبر عبور کردند و پهپادهای ایرانی را جوک و شوخی دانستند. اما پهپادهای ایرانی به هیچ وجه شوخی نیستند و ما نمی‌توانیم توانایی‌های این پهپادها و تهدیدی که ارائه می‌کنند را دست‌کم بگیریم.
به‌عنوان یک افسر توپخانه که یکی از مسئولیت‌هایم مقابله با پهپادها بوده، در ابتدای خدمت در عراق این ایده را که پهپادهای ایرانی تهدیدی جدی برای من و سربازانم هستند را دست‌کم گرفتم، اما طولی نکشید که متوجه شدیم این پهپادها نادیده گرفتنی نیستند و تهدیدی جدی برای نیروهای ما هستند. پهپادهای ایرانی مرتبا به نیروهای آمریکایی و ائتلاف در خاورمیانه حمله کرده‌اند و بارها از خطوط دفاعی مهیب آمریکایی عبور کرده و اهدافی را در پایگاه‌های ایالات متحده درهم کوبیده‌اند.
فراتر از نیروهای آمریکایی، پهپادهای ایرانی تهدیدی جدی برای برخی کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و اسرائیل هم ایجاد کرده‌اند. در مورد جنگ اوکراین هم، این پهپاد‌ها پیشتر با موفقیت به نیروهای کلیدی اوکراین حمله کرده‌اند و احتمالا در جنگ امروز در اوکراین، تهدیدی حتی بزرگ‌تر از آنچه نیروها و شرکای آمریکایی در خاورمیانه با آن مواجه شده‌اند، هستند.
قبل از ارزیابی تهدید منحصربه‌فرد این پهپادها در اوکراین، مهم است که توانایی‌ها و عملکرد آنها بررسی شود. براساس گزارش‌ها، روسیه تاکنون پهپادهای مهاجر-6 و همچنین چندین نوع پهپاد سری شاهد، از جمله شاهد129، شاهد 191 و شاهد-136 را به دست آورده که هویتزرهای M777 ارائه شده توسط ایالات متحده را در اوکراین منهدم کرده است. مهاجر-6 یک پهپاد دومنظوره است که هم می‌تواند اطلاعات، نظارت، کشف هدف و شناسایی را فراهم کند و هم مهمات هدایت شونده را با برد تقریبی 200 کیلومتر به هدف بکوبد. شاهد129 و 191 نیز پهپادهای دو منظوره هستند، اما می‌توانند محموله‌های بزرگ‌تری را حمل کنند و به ترتیب تا 1700 کیلومتر و 1500 کیلومتر بُرد پروازی دارند. از سوی دیگر، شاهد-136 یک پهپاد انتحاری است که محموله انفجاری را در سرجنگی خود حمل می‌کند و مستقیما به سمت هدف خود پرواز می‌کند. این پهپادهای انتحاری چیزی بود که من و دوستانم را شب‌ها در عراق بیدار نگه می‌داشت.
با در نظر گرفتن چنین قابلیت‌ها و کارکردهایی، شناخت چالش‌های منحصربه‌فرد این پهپادها در حوزه حفاظت نیرو بسیار مهم است. اولا، ردیابی آنها با رادار بسیار سخت است، زیرا آنها ویژگی‌های هواپیمای سرنشین‌دار را ندارند که اکثر سیستم‌های دفاع هوایی مدرن برای آن طراحی شده‌اند. پهپادها به‌دلیل سطح مقطع راداری کوچک، سرعت نسبتا کم و ارتفاع کم، چالشی منحصربه‌فرد را ارائه می‌دهند. آنها نیاز به استفاده از فناوری‌های خاصی دارند که به مدافعان هوایی اجازه می‌دهد هواپیماهای بدون سرنشین را براساس ویژگی‌های فوق شناسایی کنند. دوم، حتی اگر نیروهای اوکراینی بتوانند سامانه‌های پهپاد ایرانی را شناسایی و ردیابی کنند، سرنگونی آنها به همان دلایلی که در رادارها به سختی ردیابی می‌شوند، دشوار است: آنها هواپیمای سرنشین‌دار نیستند و بیشتر سامانه‌های پدافند هوایی برای ساقط کردن چنین پرنده‌هایی طراحی نشده‌اند.
وضعیت نیروهای آمریکایی در خاورمیانه و ارتش اوکراین به هیچ وجه قابل مقایسه نیست. نیروهای آمریکایی در عراق و سوریه غالبا در مواضع تدافعی ثابت و ایستا قرار دارند، جایی که تقریبا به‌طور کامل در چتر حفاظت از نیرو قرار می‌گیرند. این به آنها اجازه می‌دهد تا دفاع هوایی لازم را به کار گیرند و دارایی‌ها و پرسنل خود را به‌طور کامل در قالب عملیات دفاع ضدپهپادی بچینند. اوکراینی‌ها اما چنین موقعیتی ندارند. آنها درگیر سبک کاملا متفاوتی از جنگ هستند، سبکی که در آن پهپادها تنها یک تهدید در لیست طولانی توپخانه، راکت، موشک، هواپیما، کشتی و نیروهای مانور روسیه است.
در حالی که ایالات متحده در زمینه‌های مانند قدرت آتش و اطلاعات از ارتش اوکراین در برابر روسیه پشتیبانی می‌کند، نمی‌توانیم تصور کنیم که حمایت ایران از روسیه صرفا سطحی است. ما قبلا این اشتباه را مرتکب شده‌ایم که توانایی‌های پهپادی آنها را دست‌کم گرفته‌ایم. ایالات متحده دانش و تجربیات فراوانی در این زمینه خاص برای به اشتراک گذاشتن با اوکراین دارد. روسیه می‌تواند از این پهپادهای به‌عنوان تهدیدی نامتقارن استفاده کند. این دقیقا همان کاری است که ایران برای چندین دهه در خاورمیانه با ایالات متحده انجام داده است. ضروری است که این تهدید را جدی بگیریم و حمایت خود از اوکراین را بر این اساس تطبیق دهیم.