بزرگترین معضل و گرفتاری ورزش چیست؟!
سرویس ورزشی-
امروز بازگرداندن فضای احترام خاصه دررشته‌های پرطرفدار و پرخبری مثل فوتبال از نان شب هم برای ورزش ما واجب‌تر است، نه رفتن به جام جهانی و... که آن هم البته در جا و به نوبه خودش امری مهم و حیاتی است.به گمان ما فقدان فضای احترام متقابل و عدم رعایت حریم و حرمت‌ها و اصالت یافتن نتیجه و خلاصه شدن همه چیز در برد و باخت و صعود و قهرمانی و کسب مدال و...بزرگترین گرفتاری و معضل ورزش ایران است. به همین دلیل هم می‌بینیم کمتر کسی از این ورزش وحتی اتفاقات و نتایج شیرین آن لذت می‌برد.
متاسفانه چیزهایی که به اسم مصاحبه از زبان این و آن در این ورزش منتشر می‌شود و می‌خوانیم، مثلا از زبان مربیان، به جای طرح مسائلی که حاوی نکات فنی و اخلاقی و احترام متقابل باشد، یکسره به درشت گویی و تحقیر وتهمت و حرمت شکنی و متلک پرانی منحصر می‌شود و جز مکدر شدن و تاسف چیزی برای خواننده و مخاطب در برندارد.
در این‌باره به خاطر داریم بیش از دو دهه پیش هشدار دادیم واین قلم ناتوان با بیان الکن نوشت و هشدار داد که وقتی حریم و حرمت‌ها رعایت نشود و همه ارزش‌های انسانی و ورزشی قربانی نتیجه‌گرایی افراطی شود آن وقت باید شاهد ایجاد جو بی‌اعتمادی و از بین رفتن اعتبار و جایگاه افراد شویم در این صورت دیگر هیچ‌کس حریم و حرمت ندارد و بزرگ و کوچکی معنی نخواهد داشت و بسیاری از ارزش‌ها که به مثابه ارکان و پایه‌های بنای ورزش هستند فرو خواهند ریخت.
اصولا نه در ورزش که در هر امری از حیات اجتماعی بشر اگر ارزش‌هایی مثل احترام و اعتماد و اعتبار نباشد کار، زار است و اوضاع هرگز به سامان نخواهد بود. تازه ما این حرف‌ها را زمانی گفتیم و نوشتیم که خیلی از چیزها هنوز سرجایش بود و خیلی از آدم‌ها در این ورزش سرجای خود نشسته بودند وخیلی از حرمت‌ها حفظ می‌شد و کسوت و جایگاه‌ها از احترام لازم برخوردار بودند!
اما احساس می‌شد که جریاناتی غریبه و روشنفکر نما و عاشق شهرت و منفعت ازیکسو و افرادی غریبه از سوی دیگربه عناوین مختلف دارند در ورزش رخنه می‌کنند و دانسته و نادانسته، با غرض و بی‌غرض و به نام مدرن شدن و مبارزه با سنت‌ها و تابوها و لزوم علمی شدن ورزش و... تیشه برداشته و دقیقا غیرعالمانه
و تخریب‌گرانه به جان هرچیزی و هرکسی که در این ورزش اصالت و ریشه دارد می‌افتند، نه برای مبارزه با سنت‌ها و تابوهای غلط و علمی کردن ورزش بلکه برای خالی کردن میدان از صاحب نامان و چهره‌های محبوب و ریشه‌دار، تا راه را برای جولان دادن خود به عنوان تئوریسین و کارشناس و مشاور و...باز کنند.
متاسفانه عده‌ای از افراد ورزش هم که مویی سپید کرده و به طور طبیعی انتظار می‌رفت جلوی این جریانات پرمدعای مخرب و افراد تازه از گرد راه رسیده مغرور بایستند و از اصالت‌ها دفاع و یا حداقل سکوت کنند و آب به آسیاب آنها نریزند به دلایل مختلف مثل عشق به دیده شدن، مطرح شدن و آنتن وتریبون داشتن و... بر خلاف انتظارات عمل کردند و هماهنگ با آن افراد و جریانات حرف می‌زدند و اظهار نظرمی‌کردند.آن افراد و جریانات هم با استفاده از وسایل در اختیار خاصه رسانه و علی الخصوص تلویزیون ذره ذره و گام به گام جلو آمدند و در سایه بی‌حمیتی و فقدان غیرتِ مسئولیت بعضی از مسئولین واداده فرهنگی و ورزشی تقریبا به آنچه می‌خواستند رسیدند.
آنها بسیاری از اصالت‌ها و ارزش‌ها را درهم کوبیدند و به جای آن
ضد ارزش‌هایی مثل بی‌تربیتی وحرمت شکنی و وقاحت و قالتاق بازی و دلالی و شارلاتانی را به اسم «علم روز»! و « مقتضیات زمان»! نشاندند. ناگفته نماند این جماعت پرمدعای مخرب مدتی هم برای کیهان شاخ و شانه کشیدند و به آن، البته به قبل از انقلاب آن! اظهار علاقه می‌کردند ودر ضمن برای آن تمساح وار اشک هم ریختند و دلسوزی کردند اما در اینجا مثل‌اندک جاهای دیگر به زمین سفت خوردند ونه تنها کاری از پیش نبردند که ضربات سنگین و قاطعی را هم دریافت کردند و از ترس رسوا شدن، مجبور به عقب‌نشینی شدند و به بایکوت و تحریم این نام(کیهان) روی آوردند که این خود داستانی مفصل دارد واگر عمری بود و حوصله‌ای، در کرتی دیگر به این قصه هم خواهیم پرداخت.
غرض آنکه وضعیت امروز ورزش و رشته‌هایی مثل فوتبال که از حیث اخلاقی و فرهنگی(بر خلاف نظر عجیب و تاسف بار دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی) به هیچ وجه برای هیچ‌کس جز آنها که از این بلبشو سبیلشان چرب و جیبشان
پر می‌شود مطلوب نیست، حاصل عملکرد مخرب بیست سی ساله جریانات و باندهای اشاره شده است که در سایه بی‌غیرتی وفقدان دل وجرات بعضی از مسئولان ورزشی و فرهنگی و تلویزیونی و...حساب‌شده کار خود را پبش بردند و بار خود را بستند و با حرف‌های قلمبه سلمبه فریبکاری کردند و سر ورزش و اهالی ورزش کلاه گشاد گذاشتند و صدای دلسوزان و کارشناسان آگاه و رسانه‌های حقگو هم به گوش آن مسئولان غافل و جاهل که فقط فکر و ذکرشان نتیجه و مدال و صعود به جام جهانی و... بود نرفت که نرفت...!
به گمان ما و همان‌طور هم که بارها و بارها تاکید وتکرار کرده‌ایم تا درباره درمان این وضعیت ولنگار و نابسامان، فکری اساسی نشود و اراده‌ای محکم برای تغییر و اصلاح و ساماندهی اساسی نشود حال و روز ورزش نه تنها بهتر نمی‌شود که بدون تردید بدتر هم خواهد شد.