جرعه های معرفت-شرح حدیث معصومین (ع) در کلام رهبر انقلاب
امتیازات اختصاصی امام حسین(ع)
عَن مُحَمَّدِ بنِ مُسلِمٍ قالَ سَمِعتُ اَبا جَعفَرٍ وَ جَعفَرَ بنَ مُحَمَّدٍ (عَلَیهِمَا السَّلامُ) یَقولانِ: اِنَّ الله تَعالی عَوَّضَ الحُسَینَ (ع) مِن قَتلِهِ اَن جَعَلَ الاِمامَةَ فی ذُرّیَّتِهِ وَ الشِّفَاءَ فی تُربَتِهِ وَ اِجابَهًَْ الدُّعاءِ عِندَ قَبرِهِ وَ لا تُعَدُّ اَیّامُ زائِریهِ جائِیاً وَ راجِعاً مِن عُمُرِه. قالَ مُحَمَّدُ بنُ مُسلِمٍ فَقُلتُ لِاَبی عَبدِ اللَّهِ (ع) هَذَا الجَلالُ یُنالُ بِالحُسَینِ، فَما لَهُ فی نَفسِهِ فَقالَ اِنَّ الله تَعالی اَلحَقَهُ بِالنَّبِیِّ (صَلَّی الله عَلَیهِ وَ آله) فَکانَ مَعَهُ فی دَرَجَتِهِ وَ مَنزِلَتِهِ ثُمَّ تَلا اَبو عَبدِ الله(ع) وَ الَّذینَ آمَنوا وَ اتَّبَعَتهُم ذُرّیَّتُهُم بِایمانٍ اَلحَقنا بِهِم ذُرّیَّتَهُم.(۱)
محمّدبن‌مسلم می‌گوید: شنیدم که امام باقر و امام صادق (علیهما السّلام)می فرمودند: همانا خداوندِ متعال به حسین(ع) در برابر کشته شدنش پاداش داد که امامت در فرزندانش و شفا در خاکش و اجابت دعا در نزد قبرش باشد و اینکه روزهایی که زائرینش [برای زیارت] می‌آیند و می‌روند از عمرشان محسوب نمی‌گردد. محمّدبن‌مسلم می‌گوید: پس به امام صادق(ع) عرضه داشتم این همه بزرگی و احترام به واسطه [بزرگداشت] حسین(ع) به دست می‌آید ولی به خودش چه خواهد رسید؟ فرمود: همانا خداوند او را به پیامبر (ص) ملحق می‌گرداند و پیوسته با او در درجه و جایگاه او همراه خواهد بود. آنگاه امام صادق این آیه را تلاوت فرمود:« و کسانی که گرویده و فرزندانشان آنها را در ایمان پیروی کرده‌اند، فرزندانشان را به آنان ملحق خواهیم کرد».
***
- عَن مُحَمَّدِ بنِ مُسلِمٍ قالَ سَمِعتُ اَبا جَعفَرٍ وَ جَعفَرَ بنَ مُحَمَّدٍ (ع) یَقولانِ اِنَّ الله تَعالی عَوَّضَ الحُسَینَ (ع) مِن قَتلِهِ اَن جَعَلَ الاِمامَةَ فی ذُرّیَّتِه؛
امام باقر و امام صادق(ع) می‌فرمودند: همانا خداوندِ متعال به حسین(ع) در برابر کشته شدنش پاداش داد که امامت در فرزندانش و شفا در خاکش و اجابت دعا در نزد قبرش باشد و اینکه روزهایی که زائرینش]برای زیارت] می‌آیند و می‌روند از عمرشان محسوب نمی‌گردد.
اینها البتّه بخشی از پاداشها است؛ وَالّا پاداشی که خدای متعال به شهید معمولی می‌دهد -فرض کنید در میدان جنگ یک تیری می‌خورَد یا آن روز یک شمشیری می‌خورد و می‌افتاد، شهید بود- این را خدای متعال می‌گوید «اَحیاّْءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ فَرِحینَ بِماِّ ءات هُمُ اللهُ مِن فَضلِه! وَ یَستَبشِرونَ بِالَّذینَ لَم یَلحَقوا بِهِم مِن خَلفِهِم اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم»(.. زنده‌‌اند و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند؛ به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند و برای کسانی که از پیِ ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند شادی می‌کنند که بیمی بر ایشان نیست..)؛(۲) [وقتی] خدای متعال درباره یک شهید معمولی این جور حرف می‌زند، اَجر شهیدی مثل حسین‌بن‌علی(ع) که شهادت او قابل مقایسه با هیچ شهادتی نیست، یعنی ما در تاریخ سراغ نداریم، بنده سراغ ندارم که این جور مصیبت‌ها و این جور سختی‌ها را [کسی] تحمّل کند برای آن هدف عالی، هدف بلند، اصلاً قابل مقایسه نیست با اجر یک شهید معمولی. از جمله این اجرها و پاداشها این [چیزهایی] است که در این روایت آمده است. نه اینکه خیال کنیم اجر حسین‌بن‌علی(ع) فقط همینها است؛ از جمله اینها است که خیلی هم مهم است. یکی اینکه حضرت فرمود:
- عَوَّضَ الحُسَینَ (ع) مِن قَتلِهِ اَن جَعَلَ الاِمامَةَ فی ذُرّیَّتِه؛
امامت، این پرچم برافراشته، این خورشید درخشان در طول همه تاریخ، در نسل این بزرگوار قرار داده شد، از اولاد او قرار داده شد.
- وَ الشِّفَاءَ فی تُربَتِه؛
خاک قبر او را کسی مصرف کند، شفا است، دوا است، درمان است؛ خاک، خاک است امّا این خاک به برکتِ مجاورتِ آن پیکرِ مطهّر، یک چنین خاصیّتی دارد که شفا است.
- وَ اِجابَةَ الدُّعاءِ عِندَ قَبرِه؛
در کنار قبر حسین‌بن‌علی(ع) شما دعا کنید، دعایتان مستجاب است. [واقعاً] دعا کنید؛ لقلقه لسان نباشد؛ بخوانید و بخواهید خدا را، خدای متعال وعده کرده است که اجابت خواهد کرد. اینهایی که می‌روند این راه را پیاده طی می‌کنند و خودشان را به آنجا می‌رسانند ،در این پیاده‌روی اربعین -این حادثه عجیبی که این سالها پدید آمده است- واقعاً یک موهبت بزرگ الهی را خدای متعال در اختیار اینها گذاشته.
- وَ لا تُعَدُّ اَیّامُ زائِریهِ جائِیاً وَ راجِعاً مِن عُمُرِه؛
اگر خدای متعال مثلاً فرض کنید که ده هزار روز به شما عمر داده باشد، این چند روزی که در حال رفت و آمد به سمت قبر این بزرگوار هستید، جزو اینها حساب نمی‌شود؛ این اضافه بر آن تعداد روزهایی است که خدای متعال مقدّر کرده که عمر شما باشد؛ این جزو آنها نیست، از عمرتان حساب نمی‌شود؛ این اضافه است، سرریز عمر است.
- قالَ مُحَمَّدُ بنُ مُسلِمٍ فَقُلتُ لِاَبی عَبدِ اللَّهِ (ع) هَذَا الجَلالُ یُنالُ بِالحُسَینِ، فَما لَهُ فی نَفسِه؛
محمّدبن‌مسلم می‌گوید وقتی حضرت این را فرمودند، گفتم این جلالت، این عظمت، این مقام عالی، به برکت امام حسین داده می‌شود به این و آن. اینکه «شما اگر تربتش را مصرف کنید، بخورید، شفای شما است»، به شما یک لطفی شده است. به برکت امام حسین، این جلال و این کرامت و این عظمت داده شده است به اینها. وقتی خدای متعال به خاطر او به دیگران این جلال و عظمت را، این کرامت را لطف می‌کند، پس به خود او چه می‌دهد؟
- فَقالَ اِنَّ اللَّهَ تَعالی اَلحَقَهُ بِالنَّبِیِّ (ص)
اجر خود او این است که او ملحق به پیغمبر است. خلاصه همه کرامتهای الهی در عالم وجود، وجود پیغمبر اکرم است؛ خدا او را در قیامت، در بهشت به پیغمبر ملحق می‌کند.
- فَکانَ مَعَهُ فی دَرَجَتِهِ وَ مَنزِلَتِه؛
در روز قیامت، امام حسین در درجه پیغمبر و در منزلت پیغمبر قرار می‌گیرد.
- ثُمَّ تَلا اَبو عَبدِ اللَّهِ (ع) «وَ الَّذینَ آمَنوا وَ اتَّبَعَتهُم ذُرّیَّتُهُم بِایمانٍ اَلحَقنا بِهِم ذُرّیَّتَهُم».(3)
یکی از مصادیق این آیه این مورد است.
شرح حدیث در ابتدای درس خارج فقه، 1398/07/01
ــــــــــــــــــــــ
۱) امالی طوسی، مجلس یازدهم، ص ۳۱۷.
۲) آل‌عمران، بخشی از آیه ۱۶۹ و بخشی از آیه ۱۷۰.
3) طور آیه 21
*پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار رهبر معظم انقلاب