آرش فهیم

مستند«امیدی هِ» برخلاف سینمای اجتماعی مرسوم، نشان می‌دهد که نه تنها بن‌بست وجود ندارد بلکه خود مردم، تنها راه و یگانه امید شکستن بن‌بست‌ها هستند. عنوان فیلم نیز کنایه آمیز است؛ هم‌اشاره به نام شهری است که این فیلم، راوی اتفاقات خاصی در آن است و هم اینکه امیدی هست؛ چون امید و انتقاد، دو روی سکه حل مسائل است. اگر امیدی به اصلاح نباشد، دلیلی برای نقد وجود ندارد.
«امیدی هِ» فیلم مهمی است نه فقط به خاطر سوژه مهمش، بلکه اهمیت این فیلم علاوه‌بر افشاگری یک فساد و مبارزه با آن به آموزش نقد اجتماعی در سینما بر می‌گردد.
 این فیلم مستند به کارگردانی علی زهیری، به جای کلی گویی و شعارزدگی -که رسم مدام فیلم‌های شبه روشنفکری است- سراغ یک سوژه خاص و ملتهب رفته است. آن طور که در معرفی فیلم آمده، بهانه ساخت این فیلم، ویدئویی بوده که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد و در آن، به دستور برخی از مسئولان سابق شهرستان امیدیه، به خانه یک جانباز مدافع حرم هجوم برده می‌شود. گروه سازنده فیلم، سراغ بررسی این مسئله می‌روند و یک پرونده فساد و زمین خواری را باز می‌کنند. نمونه‌ای که شاید در شهرستان‌های دیگری نیز مشابهش وجود داشته باشد اما تفاوت این سوژه با دیگر موارد شبیه به آن، تلاش برای تغییر وضع موجود است، نه انفعال و سیاه‌نمایی!
«امیدی هِ» پر از نمادهای آشکار از یک جنبش مردمی و مصلح در یک منطقه کوچک است که راه را بر قدرت‌نمایی فساد سیستمی در آن منطقه سد می‌کنند. پیشگامان این جنبش، فعالان یک مسجد هستند که با حمایت یک مسئول پاک و خدمتگزار –که از قضا نامش از صندوق رأی درآمده و حاصل انتخاب درست و آگاهانه مردم در انتخابات است- به مقابله با برخی از مسئولان ناسالم در این شهر می‌روند. هر چند که هزینه‌هایی نیز در این راه می‌دهند و ازجمله، عوامل دفاع از فساد به خانه یک مدافع حرم که از فعالان مظلوم این حرکت اصلاحی است هجوم می‌برند و با او بدرفتاری می‌کنند. اما نتیجه، حذف مفسدان و کوتاه شدن دست آنها از زمین‌های به غارت رفته است.