حسن رضایی

سخنگوی محترم دولت اخیرا در دفاع از عملکرد دولت در حوزه اقتصادی گفته است اگر کسان دیگری در مصدر دولت داری بودند، اوضاع صد برابر بدتر می‌شد. قاعده این است که سخنگو، سخن بی‌حساب نگوید و به جای فرافکنی و حمله به دشمن فرضی، در مقام پاسخگویی به مردم و رسانه‌ها، صداقت تام داشته باشد. بر این اساس، ما به‌عنوان مردم و جامعه‌ای که طعم 7 سال مدیریت دولت آقای روحانی را بر زندگی خود و اطرافیانمان چشیده‌ایم، حتما این حق را داریم که از آقای ربیعی بپرسیم، بر اساس کدام سند و معیار چنین محاسبه‌ای را صورت داده است؟ و اساساً صد برابر بدتر از وضع فعلی، کجاست که آقای سخنگو منت رخ ندادن آن را بر سر جامعه می‌گذارد؟ طبق گفته مراکز معتبر مانند مرکز پژوهش‌های مجلس، دیوان محاسبات و...، درصد قابل اعتنایی از مردم کشور طی چند سال اخیر به زیر خط فقر رفته‌اند. برخی از کارشناسان اقتصادی از آمارهای بالای 50 درصد در این زمینه سخن می‌گویند.
بر این اساس، آقای ربیعی به‌عنوان سخنگوی دولت و کسی که باید جوابگوی تأثیر این حجم از تدبیر و عقلانیت؟ بر زندگی ما عوام باشد، با صدای رسا هنوز ما را از این می‌ترساند  که اگر ما نمی‌آمدیم، اکنون 5000 درصد مردم زیر خط فقر رفته بودند! روی دیگر محاسبات آقای سخنگو این است که در صورت رای نیاوردن حسن روحانی در سال 96، اکنون قیمت هر یک دلاری، نزدیک به 20 میلیون و قیمت سکه به 800 میلیون تومان رسیده بود! قیمت پراید به 7 میلیارد تومان و حکما شانس هر ایرانی برای برنده شدن در قرعه‌کشی این اسب مراد هم، به کمتر از یک در صدمیلیارد رسیده بود. چنان‌که ناگفته مشخص است، سخنان آقای سخنگو را نمی‌توان چیزی جز مبتذل کردن امر سیاسی و بی‌احترامی به مخاطب نامید. تا آنجا که حافظه تاریخی ما به یاد دارد، حتی طرفداران آقای روحانی در بازه تبلیغات انتخاباتی هم چنین حجمی‌از ابتذال سیاسی را در تبلیغات خود وارد نکرده بودند.
آنها مردم را نهایتا از دلار 5 هزار تومانی و رسیدن قیمت هر گرم طلا به 300 هزار تومان در صورت رأی‌آوردن آقای رئیسی می‌ترساندند و خودشان هم تصور نمی‌کردند دولت محبوب‌شان قرار است چه بلایی بر سر قدرت خرید مردم، اقتصاد ملی و ارزش پول ایرانی بیاورد. حالا اما سخنگوی محترم دولت به‌جای پاسخگویی صادقانه به افکار عمومی و عذرخواهی از مردم بابت به زیر خط فقر کشاندن بخش عظیمی ‌از آنها، مرزهای استدلال و تخیل در این حوزه را با رکوردهای جدیدی رو‌به‌رو می‌کند. سخنان طلبکارانه، غیرمنطقی و زشت آقای ربیعی در حالی ایراد می‌شود که نه منتقدان که حتی مدافعان دولت نیز از عملکرد دولت در حوزه اقتصادی به ستوه آمده، علنا سعی در جدا کردن صف خود از امثال آقای ربیعی دارند. لذا توقع آن است که حالا پس از گذشت 7 سال و مشخص شدن عیار این‌گونه سخنان فضایی، سخنگوی محترم دولت به فکر پاسخگویی صادقانه و عذرخواهی فروتنانه از مردمی باشد که هر روز بیشتر تحت فشار تدابیر دولت اعتدال روال معمول زندگی شان متلاطم می‌شود.
آقای ربیعی خوب است پیش از طرح این سخنان تبلیغاتی دیرهنگام، حداقل نگاهی به اطراف خود انداخته ببیند آیا چنین سخنانی در حلقه طرفداران دولت- و نه در فضای عمومی جامعه- خریدار دارد یا طرح آنها بیشتر به وهن دولت و نارضایتی مردم می‌انجامد؟  شهریور 97 سعید لیلاز روزنامه‌نگار اقتصادی اصلاح‌طلب به یورونیوز گفته بود «اختیاراتی که آقای خامنه‌ای به روحانی و سران سه قوه داده اگر به چوب داده بود تا الان یک کاری کرده بودند.» نظیر این سخنان طعن آمیز از حامیان دیروز دولت، بسیار است و فرصت مرور یک هزارم آنها هم در این وجیزه نیست. همه اینها در حالی است که ایده مرکزی دولت در زمینه ارتباط با غرب برای بهبود اوضاع اقتصادی، به‌صورت کامل شکست خورده و دولت تاکنون هیچ راه جایگزینی جز سینه خیز رفتن به همان راه باطل گذشته ارائه نکرده است.
از سویی، سخنگوی محترم دولت در حالی به جای پاسخگویی فروتنانه به مردم، دولت را با نتیجه 100 بر یک از یک دشمن فرضی و فضایی پیش می‌داند که دولت دوازدهم پس از چند سال فحاشی به طرح‌های دولت احمدی‌نژاد، حالا در حال بازگرداندن، استفاده کردن و اجرای تک تک آنهاست! کارت سوخت، مسکن مهر، طرح ایران کد و شبنم، پرداخت یارانه و سهام عدالت، تنها موارد بیشتر شناخته‌شده این فهرست هستند. با این اوضاع، سؤال این است که سخنگوی محترم دولت به چه رویی خطاب به رسانه‌ها و مردم طلبکارانه سخن می‌گوید که اگر ما نبودیم، اوضاع صد برابر بدتر می‌شد؟! سخن کوتاه؛ آقای ربیعی، سلام علیکم!