حسام‌الدین آشنا در توییتر نوشت: برجام قربانی زیاده‌خواهی دوسویه شد؛ دلواپسانی عرب‌زبان و عبری‌زبان که به آمریکایی‌ها می‌گفتند چرا زیاد دادید و کم گرفتید و دلواپسانی فارسی‌زبان که به ایرانی‌ها می‌گفتند چرا کم گرفتید و زیاد دادید. هر دو طرف به ظاهر بسیار بیشتر می‌خواستند ولی در عمل هر دو بسیار کمتر بدست آوردند.
جا دارد آقای آشنا پاسخ دهند که آیا برجام را با همه منافذ و خلل و فرجش - غرب بتواند زیرپا بگذارد و طرف ایرانی حتی نتواند شکایت کند- منتقدان نوشتند یا دولت و وزارت خارجه؟! منتقدان نوشتند که تعهدات ایران نقد باشد و ظرف 3 ماه کاملاً ادا شود و تعهدات طرف مقابل نسیه مطلق باشد، یا دولت برجام؟! منتقدان گفتند تحریم‌ها دیگر برنمی‌گردد و ده‌تا ترامپ هم سرکار بیایند نمی‌توانند آن را به هم بزنند، یا روحانی و ظریف و آشناهای دولت؟!
منتقدان گفتند اوباما را بسیار مؤدب یافتیم یا روحانی که به دولت آمریکا اعتماد کردند و کلاه برجام سرشان رفت؟! ترامپ و عرب‌زبان‌ها و عبری‌زبان‌ها، برجام را از همان روز اول زیرپا گذاشتند یا دولت اوباما که با تحریم‌های ویزایی، ارعاب شرکت‌های خارجی، تأیید بر برقراری تحریم‌ها، ریل‌گذاری تحریم‌های جدید مانند کاتسا، عملاً وعده‌های کاهش تحریم‌ها را به صفر رساند؟!
فروش 1/5 میلیون بشکه‌ای نفت در سال 91 و 92 را منتقدان برجام به زیر
300 هزار بشکه رساندند یا برجام و روند خواب‌آور آن؟! نقدینگی 470 هزار میلیاردی، با برجام  2400 هزار میلیارد شد یا بدون آن و... توافق مورد انتظار با غرب که بعدها برجام نام گرفت، قبل از هر چیز قربانی منطق «توافق به هر قیمت» و «اجرای توافق به هر قیمت» و «ماندن در توافق به هر قیمت (ولو به تنهایی)» شد؛ جایی که آمریکا و اروپا یقین کردند تیم آقای روحانی، خود را به برجام دخیل بسته‌اند و مانند  امری مقدس قصد جدایی از آن در هیچ شرایطی را ندارند. آیا با این وضع، دلیلی داشت دولت آمریکا ولو در لفظ پایبند تعهدات برجام باقی بماند؟!