ترامپ اخیرا مدعی شد:‌ «آنها [ایران] ناامیدانه می‌خواهند با آمریکا گفت‌وگو کنند اما سیگنال‌های متناقضی از طرف همه کسانی که نشان می‌دهند که نماینده ما هستند، از جمله امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه، دریافت می کنند.»
ترامپ در توئیت دیگری افزود: «من می‌دانم که امانوئل [ماکرون] و دیگران قصد خوبی دارند، اما هیچ‌کس به جز آمریکا نمی‌تواند از طرف آمریکا صحبت کند. ما به هیچ وجه، شکل یا شیوه‌ای به کسی اجازه نداده‌ایم که نماینده ما باشد.»
این ادعا در حالی است که ماکرون در جریان چند دور گفت‌وگوی تلفنی با آقای روحانی و فرستادن مشاور خود به تهران، پیشنهاد فریز در مقابل فریز (تعلیق بخشی از تحریم‌های آمریکا در مقابل توقف برخی فعالیت‌های غنی‌سازی ایران) را در کنار دائمی کردن نظارت‌های پروتکل الحاقی مطرح کرده بود و همه این پیشنهادها وساطت از طرف آمریکا بود.
همچنین آقای ظریف در جریان سفر اخیر به نیویورک به خبرنگاران گفت که درباره دائمی کردن پروتکل الحاقی در ازای تصویب لغو تحریم‌ها در کنگره آمریکا مذاکره کرده است.
البته گفته می‌شود مقامات آمریکایی دنبال ترتیب دادن تله دیدار ظریف با یکی از مقامات دولت آمریکا هم بوده‌اند. اما این بازی دوم ناکام مانده است.
در واقع دولت ترامپ از یک سو دلال و واسطه می‌فرستد تا موضع دولت روحانی و وزارت خارجه را نرم و دچار سردرگمی بکند و از سوی دیگر، زیر میز همین مذاکرات نیم‌بند می‌زند تا به زعم خود، موضع ایران را تضعیف نماید و طرف ایرانی را مجبور کند از موضع پایین‌تر پای میز مذاکره برود.
این روند نشان می‌دهد اعتماد مجدد دولت و وزارت خارجه به دولت فرانسه یا برخی سناتورهای آمریکایی نظیر رندپال، چه‌قدر به دور از حکمت، عزت و مصلحت است.