آفتاب یزد می‌نویسد: حسن روحانی در جمع مردم شیروان سخنانی در خصوص کاهش بدهی خارجی ذکر کرد که مایه تعجب کارشناسان است.
وی گفت: هر کشوری که در مضیقه قرار می‌گیرد به دلیل کاهش درآمد، بدهی‌اش افزایش می‌یابد، اما در مدت 14 ماهی که در فشار شدید تحریم قرار گرفته‌ایم، بدهی خارجی دولت‌مان کاهش یافته است؛ در سال 96 بدهی خارجی ما 12 میلیارد و 400میلیون بوده است اما امروز این بدهی به 9/5 میلیارد رسیده است.
این سخنان در حالی مطرح می‌شود که به اعتقاد صاحبنظران کاهش بدهی خارجی تحت تاثیر کاهش مبادلات تجاری است. تحریم‌ها در عمل میزان مبادلات تجاری را پایین آورده، مانند کاسبی که امکان معامله تجاری را ندارد و در مغازه خود را بسته است. این کاسب معامله‌ای ندارد که بخواهد احتمالا مقروض شود، بنابراین، این که بر خود ببالد که بدهی ندارد هنر نیست. حالا ماجرای سخنان رئیس جمهور ما است، آنچه سبب افت بدهی خارجی شده، کاهش مبادلات است، چرا که تا زمانی که مبادله‌ای صورت نگیرد، پولی نیز در چرخه تجاری مبادله نخواهد شد.
بنابراین نمی‌توان این مسئله را حاصل تلاش دولت یا آثار مثبت رشد تجاری برای کشور ارزیابی کرد. وقتی که جلو امکانات اعتباری گرفته شده تا جایی که ما حتی سوئیفت نیز نداریم، تجارتی انجام نمی‌شود که بخواهیم بابت آن بدهی بالا بیاوریم.
بنابراین ابراز کاهش بدهی خارجی توسط رئیس جمهور که آن را نشانه کارایی دولتش ذکر کرده، از شخص آقای روحانی که حقوقدان است، انتظار نمی‌رود، چون این مسئله یک دو دوتا چهارتای کوچک است که هر کسی که از علم اقتصاد سر در بیاورد آن را می‌داند چه برسد به رئیس جمهوری که از مشاوران بزرگ اقتصادی در هدایت کشور بهره می‌برد و بعید است چنین چیزی را ایشان ندانند.