رئیس‌جمهور در جلسه هیئت  دولت و در بخشی از سخنان خود به مسائل زیست‌محیطی  به ویژه موضوع پیوستن به معاهده پاریس اشاره کرد و گفت: «برخی مقالاتی که در دنیا نوشتند گویی برای عدم توسعه ما ساخته شده است و الا این مقالات برای خودشان نیست، ما هم گاهی گرفتار یکسری مقاله شدیم و رفتیم پشت سر آن مقاله‌ها و ملت خودمان را به دردسر انداختیم؛ آنها هم خودشان هیچ مراعات نمی‌کنند؛  مگر آنها این مسئله و بحث‌های مربوط به گازهای گلخانه‌ای را که می‌گویند، خودشان مراعات می‌کنند».
رئیس‌جمهور با بیان اینکه باید برای محیط‌زیست و نیز رفاه مردم تلاش کنیم، گفت: «این همه آلودگی در دنیا انجام می‌گیرد اما به خودمان که می‌رسیم، می‌خواهیم خط به خط را اجرا کنیم، فکر می‌کنیم اینها آیات قرآنی است در حالی که چنین نیست و اینها توصیه‌هایی است که در دنیا شده و ما هم باید به آن توصیه‌ها توجه کنیم ولی زندگی مردم برای ما اصل است.»
رجانیوز با استناد به این سخنان آقای روحانی می‌نویسد: صحبت‌های رئیس‌جمهور نه تنها درست بلکه بسیار دقیق هم است. نهادهای بین‌المللی حکم نردبانی را دارند که کشورهای توسعه یافته از آن بالا رفتند و حالا آن را پرت کرده‌اند که دیگران از آن استفاده نکنند. پیمان آب و هوایی پاریس هم از آن مستثنی نیست، پیمانی که به بهانه آلودگی محیط‌زیستی محدودیت‌های سرسام‌آوری در راه پیشرفت کشورهای در حال توسعه می‌گذارد بدون آنکه پاسخ دهد مسئولیت وضع کنونی آب و هوای جهان با چه کسی است و چرا آمریکا و چین، بیش از 40 درصد گازهای گلخانه‌ای را تولید می‌کنند. اما حاضر به کاهش فعالیت‌های مضر خود نیستند و حتی آمریکا از توافق پاریس خارج شده است. قابل ذکر است که 80 درصد گازهای گلخانه‌ای که در جو زمین رها شده، تنها حاصل فعالیت 25 درصد جمعیت دنیا (کشورهای غربی و پیشرفته) است.
این صحبت‌های روحانی در حالی است که امضای توافق آب و هوایی پاریس و پذیرفتن برخی تعهدات که ضد توسعه و پیشرفت کشور است را همین دولت انجام داده است!
سند مشارکت ملی مدنظر (INDC) ایران برای توافق پاریس در تاریخ 20 آبان 94 به تصویب هیئت‌ دولت رسید و در تاریخ 20 آذر94، در دبیرخانه کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل ثبت شد. در نتیجه ثبت این سند کشور به صورت غیرمشروط 4 درصد و به شرط لغو تحریم‌ها و دریافت کمک‌های خارجی 12 درصد انتشار دی‌اکسیدکربن خود را کاهش می‌دهد که عمل به این تعهد بین سال‌های 2020 تا 2030 میلادی رقمی معادل 52/5 میلیارد دلار هزینه برای ایران دربردارد.
رئیس‌جمهور در حالی انتقادات جدی به توافق آب و هوایی پاریس وارد کرده که دولت در حال پیگیری جدی آن است. اخیرا چند وزیر دولت از جمله وزیر نفت، وزیر امور خارجه و حتی رئیس‌ سازمان محیط‌زیست نیز در نامه‌ای جداگانه خطاب به مجلس درخواست کرده بودند هرچه سریعتر لایحه پیوستن ایران به معاهده پاریس را تصویب کنند.
فارغ از همه این مسائل سوال اصلی اینجاست که مگر دیگر نهادهای ساخته شده توسط قدرت‌های جهانی کاری غیر از این می‌کنند که روحانی فقط به پیمان پاریس می‌تازد؟ چرا از نظر روحانی پیمان پاریس قرار است راه توسعه ما را ببندد اما FATF قرار است هزینه‌های ایران را 20 درصد کاهش دهد و پولشویی و تروریسم را از بین ببرد؟
با منطق روحانی که معتقد است «مگر آنها این مسئله و بحث‌های مربوط به گازهای گلخانه‌ای را که می‌گویند، خودشان مراعات می‌کنند» آیا آنها مسئله مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم را رعایت می‌کنند؟ که اگر این بود چرا تامین مالی داعش و سایر تروریست‌ها از جانب آمریکا و اسرائیل و اروپا انجام می‌شود و صدایی از ‌FATF بیرون نمی‌آید؟ یا چرا هر روز رویترز و وال استریت ژورنال از بیشترین پولشویی‌های دنیا در اسلونی و کانادا و... دم می‌زنند ولی سیاست‌مدارانشان ایران را متهم ردیف اول می‌دانند؟