احمد شاکری، نویسنده و منتقد ادبی، در برنامه تلویزیونی «شب روایت» گفت: نگاه متولیان جایزه جلال این است که ما بهتر است مرزبندی نکنیم. یعنی همه آثار مجوز گرفته از ارشاد می‌توانند شرکت کنند، در حالی‌که همه می‌دانیم ارشاد و مجوزش در دوره‌های مختلف با معیارهای مختلف انجام می‌شده. نکته بعد این است که بین اثری که می‌خواهد مجوز بگیرد و اثری که می‌خواهد جایزه بگیرد بسیار تفاوت است. مسئله اینجاست که آیا این مرزبندی اساسا در حوزه عمل نباید انجام شود یا در حوزه نظر هم مرزبندی نداریم؟
وی تصریح کرد: نکته این است که کسانی که معتقدند ما در حوزه نظر هم نباید مرز داشته باشیم، اینها عملا به مبانی قطعی انقلاب اعتقادی ندارند. اینجا حوزه سلیقه نیست، حوزه مبانی است. اما ما در مبانی نظری خود قاطع هستیم و مرزها مشخص هستند. ما نباید برای حفظ آدم‌ها مرزهایمان را تغییر بدهیم. مرزها باید مشخص شوند و این آدم‌ها هستند که باید خودشان را جابه‌جا کنند.
این نویسنده ادامه داد: ما بعد از انقلاب چهره نداشتیم و مورد بایکوت ادبیات انقلاب توسط روشنفکران قرار گرفتیم. بنابراین دست به چهره‌سازی زدیم و این سیاست نویسنده‌محوری عملا جریان‌های ما را تحت تاثیر قرار داده است.
وی درباره اینکه آیا عملکرد جایزه جلال نتیجه سیاست ‌اشتباه یک مدیر است یا این آینه ادبیات ماست؟ پاسخ داد: جایزه جلال تا حدودی آینه کار ما در این چهار دهه است. مسئله ساختارهای کلانی است که ما را به اینجا می‌رساند. به نظر می‌رسد ما چهار دهه است که سیاست‌ها را ‌اشتباه دنبال می‌کنیم. خطر را باید در جایی که دیده نمی‌شود، در اندیشه‌ای که در چینش و انتخاب داوران و هیئت علمی یک فکر مشخص را تزریق می‌کند، جست. جایزه جلال در هیچ دوره‌ای جریان‌ساز نبوده است. شاکری تصریح کرد: جشنواره‌ای مثل جلال دنباله‌ای ندارند چون موید به هیچ تئوری نیستند. این یک جایزه محفلی است چون سلایق ملی در آن در نظر گرفته نمی‌شود.وی در مورد خطرات متوجه با ادبیات ما گفت: جریان روشنفکری رویکردش مشخص است و من آن را خطر نمی‌دانم. جریان خطرساز، جریان نفوذ است که حق را با باطل می‌آمیزد.