برای خداوند دو رحمت است که از آن به رحمت رحمانی و رحمت رحیمی یاد می‌شود؛ رحمت رحمانی،هم عام و فراگیر است و همه چیز را در بر گرفته است: رَحْمَتی‌ وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‌ءٍ.(اعراف، آیه 156) و هم رحمت مطلقی است که مقابلی ندارد. پس در مقابل رحمت رحمانی چیزی به نام غضب الهی نیست؛ زیرا این رحمت رحمانی همه جا را پر کرده و جایی برای غضب نمی‌گذارد لذا مقابل ندارد. این رحمانی که گفته می‌شود همانند الله، اسم خاص الهی و موصوف است: قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَیًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ ؛ بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید براى او نامهاى نیکوتر است (اسراء، آیه 110)؛ در حالی که رحیم این‌گونه نیست، بلکه همواره به یک معنا صفت است، هر چند که اسم باشد.
اما رحمت رحیمی، رحمتی است که مقابل آن غضب الهی است. رحمت رحیمی خاص مومنان است که نماد و نمود اتم و اکمل آن بهشت رضوان الهی است و در برابر آن غضب الهی است که نماد و نمودش غضب الهی و دوزخ است.
از نظر آموزه‌های وحیانی قرآن، آنچه نظام هستی را مهندسی می‌کند، رحمت رحمانی است. این رحمت رحمانی مقدم از نظر رتبی است و هم از نظر میزان و کمیت بیشتر و فراگیرتر و هم از انظار دیگر برتر و مهم‌تر است؛ زیرا حتی مهندسی غضب الهی در مرتبه دیگر و پایین‌تر به عهده این رحمت است.
امام سجاد(ع) می‌فرماید: أَنْتَ الَّذِی تَسْعَی رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِه‌؛ تو خدایی هستی که رحمتت جلودار غضبت است.(صحیفه سجادیه، ص 78)
پس این رحمت رحمانی مطلق و عام است که پیشاپیش حرکت کرده و نظام هستی را مدیریت و مهندسی می‌کند و می‌گوید که کجا باید غضب باشد و کجا نباشد. پس غضب الهی نیز بر اساس رحمت عام و مطلق الهی است، نه انتقام و کینه و مانند آنها.