خطوط «بی.آر.تی» و تندرو از جمله سامانه‌های کارآمد حمل و نقل عمومی در تهران و کلان‌شهرها چند سالی است که حمل و نقل عمومی را دچار تحولی بنیادین و اساسی کرده‌اند. این جریان تقریبا از سال 87 در مسیر میدان آزادی تا چهارراه تهرانپارس شکل گرفت. شکل‌گیری این خطوط باعث شد که سهم حمل و نقل عمومی از خیابان و معابر شهری به درصد قابل توجهی برسد. قالیباف شهردار تهران در جایی گفته بود که ما باید سهمی از معابر را به حمل و نقل عمومی اختصاص دهیم که البته در این راه با اعتراضات بی‌شماری هم روبرو شد مثل «بی.آر.تی» راه‌آهن- تجریش که بخش شمالی آن به میدان تجریش می‌رسد و اعتراضاتی هم صورت گرفت اما حمل و نقل عمومی سهم خود را از آن بازستاند. یا «بی.آر.تی» خاوران- آیت که به دلیل عرض کم‌ معبر با اعتراضاتی همراه شد. البته معبر کم‌عرض نبود بلکه مردم به خودرو تک‌سرنشین عادت کرده بودند و همیشه تغییر با اعتراض همراه است. جدیدترین خط «بی.آر.تی» که راه‌اندازی شده میدان آزادی- مترو آزادگان است. در واقع شبکه مترو و خطوط تندرو مکمل یکدیگرند و خطوط دوگانه مترو که در حال احداث است یا خطوط دوگانه تندرو که قرار است تمام شهر را پوشش دهد. اما سوال اینجاست که چرا بزرگترین کمربندی تهران و به عبارتی شاهراه ترانزیت جنوب و کریدور جنوبی تهران یعنی بزرگراه آزادگان فاقد یک سامانه حمل و نقل عمومی است. این بزرگراه که از غرب از اتوبان همت آغاز و در شرق به اتوبان افسریه به پایان می‌رسد فاقد سامانه عمومی است. البته همیشه این راه‌اندازی با اعتراض همراه است اما تجربه دیگر سامانه تندرو بیانگر آن است که وجود این خط یک نیاز اساسی است. به دلیل اینکه بزرگراه آزادگان به بسیاری از مناطق تهران از جمله جنت‌آباد، آزادراه تهران- کرج، مخصوص، فتح تهران، بازار آهن، مناطق صنعتی خلیج، یافت‌آباد، مرتضی گرد، علی‌آباد قاجار، دولت‌آباد، فدائیان اسلام مرتبط است. تقریبا حلقه اتصالی شبکه «بی.آر.تی» با احداث کریدور جنوبی کامل می‌شود.
با راه‌اندازی این خط می‌توان گفت که سهم حمل و نقل عمومی از معابر شهری در شعار خلاصه نمی‌شود و سهم واقعی پیدا می‌کند. به نظر می‌رسد کریدور جنوب می‌تواند مکمل بقیه خطوط مترو و راهگشای مردم باشد و صدالبته برون‌رفت از ترافیک و پارکینگ بزرگی به نام تهران.
احمد سیمای عراقی