سرویس ورزشی-
 بعد از فروکش کردن تب و تاب ایام انتخابات و پایان رقابت کاندیداها و انجام رای‌گیری و مشخص شدن فرد منتخب و ریاست‌جمهوری دولت دوازدهم، حالا مهم‌ترین موضوع و مطرح‌ترین سخن «عمل به وعده‌»‌هاست. دوران رقابت و هیاهوی انتخابات به پایان آمده و اینک وقت رفاقت و کار و تلاش در جهت ساختن و سازندگی کشور عزیز است. حالا موسم خدمت به مردم و اصلاح خرابی‌ها و افزودن بر آبادی‌هاست. در ورزش و درباره ورزش هم انتظار جز این نیست. ورزش هم به عنوان امری از امور اجتماعی و سرو کاری پرطرفدار و جذاب و در نوع و به سهم خود تاثیرگذار، برای پیشرفت نیاز به توجه و برنامه‌ریزی و اصلاحات اساسی دارد.
خوشبختانه ورزش هم مثل خیلی از حوزه‌ها و عرصه‌ها در کشور ما از ظرفیت و امکانات قابل توجهی در ابعاد مختلف مادی و انسانی برخوردار است، ظرفیت و امکاناتی که می‌تواند در صورت وجود مدیریتی توانا و برنامه‌ریزی دقیق و علمی، بسیار کارآمد باشد و به حرکت روان و پرشتاب چرخ‌های ورزش روی ریل پیشرفت کمک نماید. به طور طبیعی و براساس این تعریف و تحلیل، فقدان چنین مدیریتی که هم و غمی جز پیشرفت ورزش و عمل خالصانه به مسئولیت نداشته باشد، موجب شده تا اینجای کار، ورزش ما علی‌رغم برخورداری از شرایط مساعد و بالقوه، از رشد و پیشرفت بایسته و مورد انتظار برخوردار نباشد و تا رسیدن به جایگاه مطلوب فاصله قابل توجه داشته باشد.
 انتظار معقول و منطقی این است که دولت آینده که همین دولت فعلی است با استفاده از فرصت در اختیار، به ورزش هم درحد خودش - یعنی نه کمتر و نه بیشتر- اهمیت بدهد و توجه لازم را مبذول بدارد و برای حرکت دادن ورزش از جایگاه فعلی به مرحله و مراحل بالاتر، اراده خود را منسجم و همت نماید.
ما می‌دانیم با وجود اینکه درغالب مقاطع، ورزش ما فاقد مدیریتی ششدانگ و متمرکز و متخصص بوده است، اما با همه اینها و در ارزیابی منصفانه باید گفت در مجموع ورزش ایران نسبت به گذشته به ویژه سال‌های قبل از انقلاب و سالیان اولیه پیروزی انقلاب و دوران جنگ و... پیشرفت قابل توجه و امیدوارکننده داشته است، و اگر حرفی و نقدی وجود دارد از آن روی است که ورزش ایران با توجه به داشته‌های ذاتی و طبیعی و جغرافیایی، از ظرفیت مناسبی برای حرکت شتابنده در مسیر پیشرفت برخوردار است.
 درباره این داشته‌ها و امکانات مادی و استعداد و توان انسانی ورزش کمتر کسی از اهالی ورزش و کارشناسان این حرفه هست که شک داشته باشد، بنابراین آنچه که می‌ماند و نیاز اساسی ورزش است، همان است که سخن را با آن آغاز کردیم: وجود مدیریتی کارآمد و بااراده و متخصص، مدیریتی که برای خدمت به ورزش و جماعت و اهالی ورزش آمده باشد، نه اینکه ماموریت داشته باشد تا بدون توجه به منافع ملی از ورزش وسیله‌ای بسازد در جهت بهره‌برداری سیاسی و استفاده جناحی و حزبی و...
بارها به سهم خود نوشته‌ایم که در ورزش ما تعداد کارهای انجام نشده و معطل‌مانده، کم نیست، کارهایی که البته ریشه‌ای و زیرساختی است و زودبازده و با نتایج و هیجانات آنی و... همراه نیست، و به درد پرکردن کارنامه و آمارسازی نمی‌خورد! کارهایی اساسی که برای اینکه ورزش ما از اساس و ساختار محکم و بایسته برخوردار باشد، باید حتما انجام شوند و... کارهایی که در سخن و صحبت کارشناسان مختلف و حتی مدیران ورزش در مقاطع مختلف شنیده‌ایم، و به ضرورت انجام آنها تاکید شده است، اما متأسفانه کماکان معطل مانده و در مرحله حرف باقی مانده است.
قدم باید اندر طریقت نه دم                                 که اصلی ندارد دم بی‌قدم
در ورزش هم مثل خیلی جاهای دیگر حرف بیشتر از عمل است در حالی که آنچه می‌تواند حرکت‌آفرین و نتیجه‌بخش باشد، «عمل» است. حرف هم البته لازم است، علم و نظریه، مقدمه عمل است، اما ماندن در مرحله حرف، موجب می‌شود که کاری از پیش نرود و آب از آب تکان نخورد. تاکید و هشدار کتاب خدا و راهبران راستین به اینکه باید علم با حرکت و شعار و وعده با عمل همراه باشد و نکوهش شدید عالم بی‌عمل همه از این روی است، این قرآن کریم است که با لحنی سرزنش آلود نهیب می‌زند که چرا به آنچه می‌گویید، عمل نمی‌کنید؟ «یا ایهاالذین آمنوا، لم تقولون ما لا تفعلون؟» این علی(ع) بزرگ مرد سخن و عمل، عشق و شمشیر است که می‌فرماید بدترین علم آن است که لقلقه زبان باشد و در مرحله حرف متوقف بماند و بالاترین و ارجمندترین علوم آن است که در بند بند وجود ما به حرکت درآید و تجلی یابد: «اوضع العلم ما وقف علی‌اللسان و ارفعه ما ظهر فی جوارح و الارکان.»
بنابراین خیلی طبیعی است که مردم از مسئولان، رئیس‌دولت و وزیر ورزش توقع داشته باشند که در جهت رشد و پیشرفت کشور (و اینجا ورزش) بکوشند و از حاشیه‌روی و اتلاف وقت و هدردادن سرمایه و بالاخره حرف زدن و شعار دادن بکاهند و روی به عمل آورند و در حد خود و توانی که از حیث مالی و فنی و... دارند، جهت پیشرفت ورزش گام‌هایی را بردارند و بعضی از کارهای معطل‌مانده را در فرصت در اختیار انجام دهند.
برای مثال در همین جلسه اخیر اعضای هیئت‌رئیسه کانون مربیان ایران که با حضور وزیر ورزش انجام شد، آقای سلطانی‌فر روی چند موضوع مثل لزوم کارهای ساختاری و پایه‌ای در فوتبال، فعال کردن بخش خصوصی و ایجاد امنیت سرمایه‌گذاری برای بخش خصوصی در ورزش، استفاده از تسهیلات ارزان‌قیمت صندوق توسعه ملی جهت استفاده در پروژه‌های ورزشی و... بالاخره تلاش برای «به صفر رساندن» فساد در فوتبال و... سخن گفته که اگر ایشان در مرحله عمل هم به این حرف‌ها و وعده‌ها وفادار باشد و آنچه گفته است، طی چند سال آینده عملی شود، بدون تردید تحول قابل ملاحظه و ملموسی در ورزش ما اتفاق خواهد افتاد و...
مردم قهرمان و هشیار و پایبند به انقلاب اسلامی 29 اردیبهشت ماه بار دیگر به وظیفه خود درباره کشورشان به بهترین وجه عمل کردند و به اعتراف خودی و بیگانه، بار دیگر، سنگ تمام گذاشتند. جا دارد، قدر این مردم هشیار و آگاه را بدانیم و سعی کنیم برای آنها و در شأن آنها، کار و تلاش کنیم.
بدون اغراق مردم ما در همه عرصه‌ها لایق «بهترین»‌ها، هستند. رئیس‌جمهور هم در اظهارات اخیر خود و در جوار بارگاه مطهر امام راحل گفته است: «امروز احساس می‌کنیم حضور، مشارکت، فداکاری و نشاط مردم بار مسئولیت ما را صدچندان کرده است»، و اضافه کرده: «به وعده‌هایی که به مردم دادیم، عمل می‌کنیم.» امیدواریم همین اتفاق هم بیفتد و با توکل به خدا و وحدت و بویژه روحیه انقلابی و مخلصانه و غیرت مسئولیت در نزد مسئولان، کشور ما در همه عرصه‌ها از جمله ورزش، گام‌های بلندی به سوی آینده روشن بردارد، ان‌شاء‌الله.