سرویس ورزشی -
والیبال ایران با حضور در مرحله نهایی رقابت‌های المپیک ریو، نشان داد کماکان حرکتی رو به جلو دارد و در مسیر پیشرفت با شتابی قابل قبول در حرکت است. ما پیش از این هم نوشته بودیم که صرف حضور والیبال ما در المپیک، فعلا و در حال حاضر یک موفقیت تحسین برانگیز برای این رشته است. توقع بیش از این داشتن از والیبال، مثلا توقع اینکه تیم ملی ایران در یکی از سکوهای سه‌گانه قرار بگیرد و یکی از مدال‌های المپیکی را به گردن بیندازد، توقعی «بیش از حد» و «دور از انتظار» است که شاید آزاردهنده و برخورنده هم باشد.
حضور والیبال ایران در المپیک را گرامی می‌داریم، نمایش والیبالیست‌ها و نتایج تیم ملی را در این مقطع و مرحله، قابل قبول می‌دانیم، اما چون خواهان پیشرفت روز افزون والیبال و تداوم حرکت آن در مسیر رو به جلو و افتخارآفرینی هستیم به مسئولان محترم فدراسیون و مقامات ورزش کشورمان عرض می‌کنیم، نباید درباره والیبال - مثل هر جای دیگر ورزش - خیالی آسوده داشته باشند و این رشته را از خطرها و آفاتی که همواره مانع راه پیشرفت‌ها و موفقیت‌ها شده است، آنی غافل باشند. والیبال، فرصت‌ها و تهدیدهای آن، کاری است که از حوصله این مقال و وظیفه این قلم خارج است، آنچه ما می‌خواستیم درباره والیبال عرض کنیم همین چند جمله بالا بود و برای روشن شدن موضوع، ذکر یک نمونه که می‌تواند «آفت پیشرفت» و سد راه حرکت رو به جلوی والیبال باشد، کافی و آن نمونه «بازیکن سالاری» است.
مسئولان والیبال باید در برابر این آفت محکم و قاطع بایستند و بدانند رمز موفقیت والیبال و کلید دوام یک والیبالیست - با هر نام و سابقه - قرار گرفتن هرکسی و هر چیزی بر جای خویش است. بازیکن هر چقدر رسمی و تاثیرگذار، فقط باید «بازیکن» باشد و پا از گلیم خود فراتر ننهد... اگر این اتفاق بیفتد اولین کسی که ضربه خواهد خورد و از چشم مردم و کارشناسان خواهد افتاد، خود آن بازیکن است.
در این باره در دنیای ورزش و همین ورزش کشور خودمان مثال‌ها فراوان است. ضمن اینکه پدیده‌ای مثل بازیکن سالاری و زیاده‌خواهی و... از نشانه‌های عقب‌ماندگی ورزش است و برای رشته‌ای چون المپیک که حالا جهانی و المپیکی شده، وجود این‌گونه پدیده‌ها، اصلا شایسته و قابل قبول نیست.