به گزارش مشرق، اهمیت قراردادهای جدید نفتی کمتر از هسته‌ای نیست. سه سال است که تیم متهم در قرارداد کرسنت با محوریت شخص آقای زنگنه قصد دارد قراردادهای جدیدی برای تسهیل ورود خارجی‌ها به میادین نفتی کشور اجرا کند. در این قراردادها اولا طرف خارجی بجای 7 سال تا 25 سال بر میدان نفتی خیمه می‌زند. ثانیا علاوه بر تمامی سودهای متعارف در قراردادهای بیع متقابل، سهمی از هر بشکه تولید پیدا می‌کند. ثالثا از مسیر ایجاد شرکت مثلا مشترک با برخی شرکت‌های آقایان در داخل، مسیر پرداخت پورسانتهای کرسنتی قانونی می‌شود و رابعا در صورت تحریم (هر تحریمی) می‌تواند بدون پرداخت خسارت دست ایران را در حنا بگذارد و برود و حتی به نوعی خسارت هم بگیرد.
تمام توجیه برای تسریع در این قراردادها دو چیز است؛ اول کمبود منابع مالی و دوم فقدان فناوری. دو حرف خلاف بزرگ که ابعاد آن حداقل در سالهای اوج تحریم در پارس جنوبی بر همه مسئولان و متخصصان اثبات شد. متخصصان داخلی صنعت نفت به همه فناوری‌ها از کشف تا استخراج و بهره‌برداری دست یافته‌اند. منابع مالی هم بیش از اندازه لازم در داخل کشور وجود دارد.
مهندس قاسمی وزیر سابق نفت این موضوع را به خوبی مطرح نمود: «با تشدید تحریمها از سال 89، در صنعت نفت کشور خارجی‌ها همه رها کردند رفتند؛‌اونایی که مشغول حفاری بودند، آنهایی که مشغول راه‌اندازی بودند، آنهایی که به ما کالا می‌دادند... ما از بسیاری از این شرایط سختی که به وجود آمده بود عبور کردیم. پیمانکارهای ایرانی را جایگزین پیمانکارهای بزرگ خارجی کردیم. در تمام ابر پروژه‌های نفت، همه بخش‌های نفت از اکتشاف و استخراج و انتقال و پالایشگاه و تبدیل مواد اولیه به فرآورده، همه فرایند در پارس جنوبی دیگر فرد خارجی نداشتیم. قبلا یکی دو بار مصاحبه کردم حاضرم در صدا و سیما و هر جایی مناظره کنم این ادعا را می‌توانم کنم با عدد و رقم که اتفاقا در دوران دو سال تحریم بیشترین پیشرفت‌ها را در صنعت نفت داشتیم، این ادعای کمی نیست. دوستان وزارت نفت (در این دولت) پیشرفت پارس جنوبی را به چهار دوره تقسیم کردند: دوره حضور شرکت‌های خارجی (توتال، شل و...) قبل از دولت نهم، دوران دولت نهم که کمتر تحریم بود یا تحریم جدی نبود تا سال 90، دوره اوج تحریمها سالهای 89 تا 92 و دوره تصدی دولت یازدهم. در بین این دوره‌ها رکورد نرخ متوسط پیشرفت پروژه‌ها مربوط به دور سوم یعنی زمان اوج تحریمهاست. در دوره چهارم متوسط پیشرفت پارس جنوبی 0/5  % است اما در دو سال تحریم‌ها بطور متوسط حدود 1/5 %بوده در اوج تحریم‌ها! قبل از این هم (در زمان حضور خارجی‌ها) ما پیشرفت کمتر از این داشتیم! آمارش در سایت وزارت نفت هم هست.»
مشرق در پایان نوشت: مسئله قراردادهای جدید نفتی (IPC) نه پول است و نه فناوری! موضوع چیز دیگری است و ریشه در توافقهای پنهانی با طرفهای غربی دارد. طرف فرانسوی و انگلیسی تهدید می‌کند اگر به آنچه قرار بود نرسد، برجام را هوا خواهد کرد!!