نظارت و محاسبه زمان و مکان نمی‌شناسد
داشتن تحلیل‌های کارشناسانه و عملی درباره عملکرد مسئولان و فدراسیون‌های ورزشی(نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
یکی از نیازهای بزرگ و مهم ورزش ما برای روبه‌راه و شفاف شدن جزئیات و اتفاقات و بالاخره، مشخص شدن افراد و جریانات مؤثر و کارساز و با عملکرد مثبت، از جریانات و افراد طمع کرده در ورزش و بی‌توجه به انتظارات مردم و منافع ملی، دست زدن به یک ارزیابی مفصل و همه‌جانبه و البته دقیق و علمی است، که متأسفانه این مکانیزم یعنی «بررسی و تحلیل عملکردها» در تشکیلات اداره کننده ورزش ما جایی ندارد یا اگر دارد، صوری و فرمایشی است و جدی گرفته نمی‌شود. دلیل روشن و مشخص آن هم حال و روز ورزش است که در آن سره با ناسره آمیخته شده و فرق و تفاوت چندانی میان دوغ و دوشاب نیست و اگر هم باشد از منظر قضاوت و داوری و دیدگاه مردم است که با نگاه تیزبین و تحلیلگر خودحتی‌المقدور تشخیص می‌دهند کی و کدام فدراسیون و مسئول دارند «کار» می‌کنند و چه افرادی به ورزش چسبیده و از مواهب مختلف آن سود می‌برند. علاوه بر این نقصان، یعنی فقدان مکانیزم ارزیابی، همان طور که بارها نوشته‌ایم «مکانیزم نظارتی» هم در ورزش ما کارآمد نیست و باز اگر در این باره روی کاغذ و در سخن و شعار، فکری و تدبیری اندیشیده شده، اما در عمل و در عرصه ملموسات و مشاهدات، ردپای «نظارت» و حضور ملموس و تأثیرگذار این اصل مهم مدیریتی را یااصلاً نمی‌بینیم و یا گاهی اوقات خیلی کمرنگ و بی‌رمق مشاهده می‌کنیم، این وضع و اوضاع در حالی است که منطق و تجربه و توصیه عقل و همه و همه به ما می‌گویدموضوع «نظارت» و همچنین «تحلیل و بررسی عملکردها» از شرایط پیشرفت کار و حرکت مجموعه در مسیر ریل‌گذاری شده به سمت هدف مطلوب است. وقتی نظارت و بررسی گاه و بیگاه عملکرد مجموعه‌های تحت نظارت تشکیلات اداره کننده ورزش این شد، آن وقت به طور طبیعی آشفتگی و ولنگاری بر کار و بار ورزش حاکم می‌شود و همان طور که گفته شد فرق چندانی میان آن فرد و افراد و فدراسیونی که بر مبنای اصول کار و تلاش می‌کند، برنامه و هدف دارد، موفق است و... با آن یکی که به کار خودش سرگرم است و مشغولیت‌ها، مسئولیت‌ها را از یادش برده و ناموفق است و در جا می‌زند و طی سال‌ها هیچگونه اتفاق مثبت و حرکت رو به جلو در آن دیده نمی‌شود، وجود نخواهد داشت. این کم و بیش وضعیتی است که سال‌ها و حتی امروز، بر ورزش ما حاکم است و این واقعیتی دردآور است که با اینکه تقریباً «همه» از آن اطلاع داریم، اما برای درمان و دفع آن کاری و اقدامی عملی نمی‌کنیم و... کماکان در این باره هم مثل خیلی کارها و جاهای دیگر به حرف و شعار بسنده کرده‌ایم در حالی که ما می‌دانیم:
هنر بیار و زبان آوری مکن حافظ
چه حاجت است که گوید شکر که شیرینم
شاید بعضی از مخاطبان بر ما خرده بگیرند که اینک و در شرایط فعلی و در آستانه حرکت کاروان ورزشی ایران به المپیک، وقت این حرف‌ها نیست و زمان نظارت و محاسبه گذشته یا هنوز نرسیده، در حالی که ما ضمن احترام به نظر آن دسته از عزیزانی که از سر صدق و نیت خیر موافق این نظر هستند، عرض می‌کنیم «نظارت» و «محاسبه» یا همان بررسی و تحلیل عملکرد، چیزی نیست که بتوان برای آن زمان و مکان و... قائل شد، هیچ اشکالی ندارد که ما در آستانه المپیک هستیم، همه چیز ورزش که نباید معطل چند روز برگزاری بازی‌ها باشد، ورزشکاران و مربیان و مسئولان اعزامی کار خود راانجام می‌دهند، اما بخش‌های دیگر و در جای خود مهمتر ورزش باید از همین حالا، برای آینده و المپیک بعدی بررسی و تحلیل خود را آغاز کنند. کاروان ورزشی ایران در این بازی‌ها در 14 رشته حضور دارد، الان وقت آن است تا بررسی شود که این فدراسیون‌ها چگونه کار می‌کنند و چه برنامه‌هایی داشتند که موفق به کسب سهمیه شدند؟ آیا کسب سهمیه براساس برنامه و کار حساب‌شده بوده یا بر اثر شانس و اتفاق و...؟ همین‌جا و با یافتن پاسخ این سؤال تکلیف خیلی از چیزها، مثلاً عملکرد و قدرت کارآیی برنامه‌ها در فدراسیون‌های مختلف مشخص می‌شود. سایر فدراسیون‌ها چه؟ آنها که نه امسال بلکه سال‌ها و دوره‌هاست و بعضی هرگز به المپیک راه نیافته‌اند و خیلی کم یا هیچ وقت در عرصه‌های بین‌المللی افتخارآفرینی نکرده و حتی نشانه‌ای از پیشرفت و حرکت رو به جلو در کار و بار آنها مشاهده نمی‌شود، به چه کاری مشغولند؟
چرا موفق نمی‌شوند، عیب از عملکرد و برنامه‌ها و مدیریت غلط و ضعیف است؟ اگر هست، معطل نکنید، ورزش و ملت بدهکار کسی نیستند، این گونه مدیران را کنار بگذارید، عزل کنید، افراد شایسته و با انگیزه و خوش‌همت را به میدان خدمت فراخوانید، آیا عیب‌ذاتی است و ورزش‌مان و جوانان ما اصولاً در این گونه رشته‌ها استعداد و توان لازم را از حیث ذهنی و فیزیکی و جسمی ندارند؟ اگر این طور است، چاره‌ای اساسی به حال این فدراسیون‌ها و انجمن‌ها و... بیندیشید و با حذف یا محدود کردن فعالیت‌های ورزشی، روی رشته‌هایی که در آنها امید موفقیت و پیشرفت وجود دارد، سرمایه‌گذاری و بیشتر تمرکز نمایید. خاطرمان هست که در سال 1375 (1996.م) رهبر معظم انقلاب در دیدار مسئولان وقت ورزش و جمعی از ورزشکاران نخبه و مدال‌آور، به همین نکته اشاره فرمودند و «تمرکز و سرمایه‌گذاری روی رشته‌های دارای ظرفیت پیشرفت» را به عنوان یک توصیه به مسئولان وقت ورزش منتقل کردند اما متأسفانه این توصیه مهم و کاملاً کارشناسانه آن طور که باید مورد توجه مسئولان آن زمان و بعد از آن زمان تا امروز قرار نگرفت و روزمرگی‌ها و کارهای روبنایی و نتیجه‌گرایی و... اجازه نداد، این ایده‌ها و موضوعات و کارهای اساسی و ساختاری در ورزش ما عملی شود و به سر و سامان یافتن هر چه بیشتر آن و کاهش آشفتگی و ولنگاری‌های موجود در آن، کمک کند. در واقع این کار را هم (یعنی محدود کردن یا حذف فعالیت رشته‌هایی که به هر دلیل در ورزش ما پایگاهی ندارند و تمرکز روی رشته‌های مستعد) باید جزو کارهای بلاتکلیف و معطل مانده ورزش به حساب بیاوریم. حرف ما این است که اگر واقعاً- و نه در شعار و روی کاغذ- قرار است که ورزش ایران را با حرکتی شتابنده اما منطقی به سمت جلو ببریم، باید در شیوه مدیریت و رفتارهای مدیریتی ورزش اصلاحات و تغییراتی ایجاد کنیم و سراغ آن دسته از مسائل و کارهایی برویم که فراتر از روزمرگی‌ها و نتیجه‌گرایی‌ها، در صورت انجام، بتواند به پیشرفت ورزش کشور کمک کند. یکی از این کارها که در این مقال به آن پرداختیم، اعمال «نظارت» و «انجام بررسی و تحلیل‌های کارشناسانه و عملی درباره عملکردمسئولان و فدراسیون‌هاست.»
این دو کار اگر نه به شکل فرمالیته و نمایشی، بلکه دقیق و به قصد اصلاح امور، صورت بگیرد، آن وقت خود به خود خیلی از مسائل قدیمی و دردهای مزمن ورزش حل می‌شود و خیلی از افرادی که سال‌هاست در ورزش کنگر خورده و لنگر انداخته، بدون اینکه منشأ خدمت و تحول در مجموعه تحت نظر خود باشند، مجبور می‌شوند بساط خود را حداقل از حوزه ورزش جمع کنند و به فکر جان و مکان تازه‌ای باشند و...!