امام جعفر صادق(ع) روایت می‌کند که خدای تعالی به حضرت داود(ع) وحی فرستاد: ای داود! هرگاه از بنده مومن من گناهی سر زند، و سپس از آن دست کشیده و توبه نماید و چون به یادش آید از من شرمگین گردد، من او را بیامرزم، و آن گناه را از یاد فرشتگان محافظش ببرم و آن را به نیکی و ثواب تبدیل کنم و باکی هم از این کار ندارم و من مهربان‌ترین مهربانانم. (1)
همچنین شیخ صدوق از امام صادق(ع) نقل کرده است که هر کس گناه بزرگ و کوچکی مرتکب شود و در نظر ندارد که من می‌توانم او را عذاب کنم، یا از او درگذرم، هرگز از او درنگذرم نسبت به آن گناه. و هر کس مرتکب گناه کوچک و بزرگی گردد و معتقد است که من می‌توانم او را عذاب کنم، یا از او گذشت کنم، از او درمی‌گذرم. (2)
در روایت دیگر خداوند به بندگانش می‌فرماید: ای بنده من! هرگاه از من شرم کنی عیب‌های تو را از مردم می‌پوشانم، گناهان و لغزش‌هایت را از نامه عملت محو می‌کنم و در قیامت هنگام بازجویی و حسابرسی بر تو سخت نگیرم. (3)
در روایتی دیگر کلینی از امام صادق(ع) روایت کرده که خدای متعال به حضرت داود(ع) چنین فرمود: ای داود! گناهکاران را بشارت بده، و راست‌پیشگان را بترسان. داود(ع) گفت: چگونه گنهکاران را بشارت دهم و صدیقان را بترسانم؟ خداوند فرمود: گناهکاران را مژده بده که همانا من توبه آنها را می‌پذیرم و از گناه آنان درمی‌گذرم و صدیقان را از این جهت بترسان که به اعمال خود مغرور نشوند، زیرا که بنده‌ای نیست که از او به طور دقیق حساب بکشم مگر اینکه هلاک شود. (4)
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- سخن خدا (کلیات احادیث قدسی)، آیت‌الله سیدحسن شیرازی، ص 84
2- همان
3- همان، ص 85
4- همان، ص 87