بهمن دری
جشنواره مردمی فیلم عمار برگزار شد و جشنواره فیلم فجر به ایستگاه سی و چهارم رسید. درباره وجوه اشتراک و تمایز این دو جشنواره، می‌توان فهرست بلند بالایی را ردیف کرد اما به نظر می‌رسد با توجه به سابقه طولانی جشنواره فیلم فجر، انتظار برای قرابت و نزدیکی این جشنواره با ارزش‌های دینی، انقلابی و ملی توقع بیهوده‌ای نباشد که صد افسوس، این چنین نیست و متاسفانه این جشنواره با سیاستی که در پیش گرفته، در هر دوره، دوری خود را با سیاست‌های انقلابی نظام به تماشا می‌گذارد و حتی در برخی از فیلم‌ها عامدانه ارزش‌های اخلاقی را مورد هجمه قرار می‌دهد.
از وجوه تفاوت این جشنواره با جشنواره عمار همین بس که ابتکارات در این جشنواره به فراموشی سپرده شده و به لحاظ کیفی و کمی دچار نوعی فرسایش شده  و از نظر محتوایی در ورطه بلاتکلیفی قرار گرفته است؛ خودنمایی زدوبندهای روشنفکرمآبانه و سیاه‌نمایی و تصویر کردن پلشتی‌ها و زشتی‌ها و قضاوت‌های یک‌سویه در فیلم‌های به نمایش درآمده از جمله مؤلفه‌های منفی این جشنواره است.
جشنواره فیلم عمار در دوره ششم با پشتوانه حمایت مردمی، کارنامه قابل قبولی را به نمایش درآورد اما آیا می‌توان امیدوار بود که جشنواره فیلم فجر در دوره سی و چهارم، گامی هر چند کوتاه جهت تثبیت سینمای انقلابی و مقاومت و متناسب با ارزش‌ها و هویت دینی و بومی این مرز و بوم بردارد؟ با توجه به کارنامه فیلم‌های قبلی برخی از فیلم‌سازان شرکت‌کننده در جشنواره امسال، این امید‌واری از هم‌اکنون رنگ باخته است.