پیامبراکرم(ص) و همچنین نفس آن حضرت، امام علی بن ابی‌طالب(ع) دارای علم لدنی بودند. این علم لدنی علم حضوری و شهودی است که آن را از خداوند بی‌واسطه می‌گیرند و میان تعلیم دهنده و متعلم و تعلیم‌گیرنده هیچ مجرایی نیست بلکه از خداوند بر قلب آنان بی‌هیچ واسطه می‌آید و برجانشان قرار می‌گیرد و متعلم به علم لدنی الهی می‌شوند.
از این رو سخن آنان سلطان است و سلطه بی‌چون و چرا بر سخنان دیگران می‌یابد؛ علم آنان این‌گونه است، همچنین عمل آنان دارای سلطان می‌شود؛ زیرا همه هستی در خدمت آنان و جنود آنان قرار می‌گیرد.
بر همین اساس، در هر کاری که وارد می‌شوند پیروزمندانه خارج می‌شوند؛ زیرا دارای سلطه الهی هستند. نصرت و پیروزی آنان به رعب الهی در دل دشمنان است. پیامبر(ص) می‌فرماید: «نصرت بالرعب» و قال: «یاعلی الرعب معک یقدمک أینما کنت»؛ من منصور به رعب (ترس دشمنان) هستم و همچنین فرمود: ای علی! رعب با تو همراه است و هر جا باشی پیشتاز توست. (بحارالانوار، ج 39، ص 76)
امام حسن مجتبی(ع) در توصیف خویش می‌فرماید:من فرزند مستجاب‌الدعوه هستم. من فرزند شفاعت‌کننده پذیرفته شده‌ام؛ من فرزند کسی هستم که سر از خاک آخرت بر می‌آرد؛ من فرزند کسی هستم که در بهشت را می‌زند و برایش باز می‌شود؛ من فرزند کسی هستم که فرشتگان همراه او جنگیدند و غنایم برایش حلال شد و من کسی هستم که به اندازه راه یک ماه با رعب، بر دشمن پیروز شد.(بحارالانوار، ج 43، ص 354)