مردی از امام‌علی(ع) درخواست اندرز کرد. حضرت در پاسخ فرمود: از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است و توبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می‌اندازد، در دنیا چونان زاهدان سخن می‌گوید، اما در رفتار همانند دنیاپرستان است. اگر نعمت‌ها به او برسد سیر نمی‌شود، و در محرومیت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکرگزار نیست، و از آنچه مانده زیاده‌طلب است. دیگران را پرهیز می‌دهد، اما خود پروا ندارد، به فرمانبرداری امر می‌کند، اما خود فرمان نمی‌برد، نیکوکاران را دوست دارد، اما رفتارشان را ندارد، گناهکاران را دشمن دارد، اما خود یکی از گناهکاران است، و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد، اما در آنچه که مرگ را ناخوشایند می‌سازد پافشاری دارد...»(1)
_________________________________
1- نهج‌البلاغه، حکمت150