با اوج‌گيري قيام انقلاب اسلامي در سال 56 و ادامه آن، وي با شركت در مجالس سخنراني، مراسم راهپيمايي و تظاهرات عليه رژيم به وظيفه خود به عنوان مسلماني متعهد عمل مي‌نمود. از اين ميان مي‌توان شركت در سخنراني‌هاي مسجد اميرالمومنين(ع)، مسجد قبا، و راهپيمایي 17شهريور را نام برد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي همزمان با تحصيل در دبيرستان به فراگيري آموزش نظامي پرداخت و در اين ميان از پرداختن به مسائل اجتماعي و سياسي و مذهبي نيز غافل نبود. وي در سال 62 در رشته رياضي فيزيك موفق به اخذ ديپلم شد و در امتحان ورودي دانشگاه در همان سال در رشته مكانيك دانشكده فني دانشگاه تهران پذيرفته شد. وي همزمان با اشتغال به تحصيل در دانشگاه و شركت در ديگر فعاليت‌هاي اجتماعي در مدارس مختلف به امر تدريس نيز مي‌پرداخت.
در دوران آغاز جنگ تحميلي طي يك دوره چند ماهه عازم جبهه‌هاي جنوب شد. در آخرين اعزامش به جبهه در بهمن ماه 1365 روحش تشنه نوشيدن شربت وصال گرديد و شانزده روز بعد در سحرگاه سيزدهم اسفندماه به ديار باقي شتافت.
در فرازهایی از وصیت‌نامه دانشجوی شهید «منصور کاظمی» می‌خوانیم:
پدر و مادرم! خدانگهدار! من هم پيش دوستانم رفتم تا با آنها به زيارت اباعبدالله(ع) بروم و مبادا مرا با مردگان يكسان انگاريد. جسم من از ابتدا هم جسم بود ديگر هيچ و اگر چيزي بود روحم بود كه امروز بيشتر از هر روز احساس شادي مي‌كند و تنها تفاوتي كه حاصل شده است كه به خواست خدا جسم را ترك كرده‌ام و بالا رفته‌ام.
خدای من! هرچه بيشتر تنها مي‌شوم و فكر مي‌كنم به تو علاقه‌مندتر مي‌شوم پس مرا درياب و لحظه‌اي به خودم وامگذار.