در جریان مبارزات قبل از انقلاب اعلامیه و نوارهای امام رحمت‌الله علیه را در خانه نگه می‌داشت و در تکثیر آنها  بسیار فعال بود. خانه پدری ایشان عموما محفل این گونه فعالیت‌ها بود که در آن زمان ساواک به ایشان شک کرده بود و  چندین بار به منزل آنها آمده و حتی پدر بزرگوار ایشان را مورد ضرب و شتم قرار داده و از ایشان به خاطر کارهای علیرضا تعهد گرفته بودند و بارها به مدرسه‌اش نیز رفته بودند. بعد از انقلاب نیز فعالیت‌های چشمگیری در زمینه مبارزه با گروهک منافقین داشت. او که از روزهای نخستین جنگ در جبهه‌های جنگ تحمیلی حضور داشت سال 61  به عنوان معاون گردان کمیل در لشگر 27 محمد رسول‌الله(ص) با فرمانده این گردان، شهید محمود ثابت‌نیا در عملیات والفجر مقدماتی شرکت کرد. گردان کمیل که یکی از گردان‌های عمل‌کننده بود در محاصره کامل قرار گرفت. تمامی رزمندگان آن به جز یک نفر در همان کانال کمیل عملیات به شهادت رسیدند. گردان کمیل برای به عقب کشیدن بقیه گردان‌ها و برای حفظ چندین گردان تا نفر آخر مقاومت کردند.
وقتی در منطقه فکه گردان کمیل در محاصره قرار گرفت، شهید محمود ثابت نیا فرمانده و شهید علیرضا بنکدار معاون گردان کمیل، با معدود نیروهایی که سالم مانده بودند، در حالی که از شدت تشنگی لب‌های آنها خشک شده بود، با اقتدا به مولایشان اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام به جنگ نابرابر خود با ارتش متجاوز بعث ادامه دادند و پاتک‌های متعدد تیپ‌های زرهی عراق را درهم کوبیدند و سرانجام مظلومانه در قتلگاه فکه جنوبی به شهادت رسیدند و پیکرهای پاکشان در منطقه باقی ماند. آخرین جملاتی که آخرین بازمانده گردان کمیل پشت بی‌سیم گفت این بود: «آب نیست، غذا نیست. مهماتمان تمام شده. تانک‌ها داخل کانال شدند. به همه تیر خلاص زدند. من باید بروم. سلام ما را به امام برسانید.» شهید بنکدار به عنوان معاون گردان کمیل نیز در این محاصره در روز 21بهمن‌ماه 1361 بر اثر اصابت گلوله خمپاره از ناحیه چپ بدن زخمی شد و بعد از چند ساعت خونریزی در کانال کمیل واقع در فکه به شهادت رسید.
پیکر پاسدار شهید علیرضا بنکدار نیز در شمار شهدای مفقود الجسد عملیات والفجر مقدماتی جای گرفت.