عباس می‌گفت: ما سقایت حاجیان و آبادانی مسجدالحرام را به دست داریم. پس ما از همه برتریم.»
علی(ع) از آنجا می‌گذشت، و آنان را در جوش و خروش عواطف خودخواهی دید، هر دو براساس موازین جاهلیت سخن می‌گفتند. امام علی(ع) فرمود: می‌خواهید کسی را به شما ارائه دهم که از هر دوی شما بهتر است؟
گفتند: او کیست؟ گفت: کسی که شما هر دو را به اسلام، رهبری کرد، هم او که به خدا ایمان آورده، در راهش جهاد می‌کند.
این سخن، عباس و شیبه را خوش نیامد و برای قضاوت نزد پیامبر(ص) رفتند و خداوند این آیه را نازل کرد تا بدانند کاری که در قالب ایمان و با انگیزه خدایی باشد با هیچ کار دیگری خارج از این چارچوب قابل مقایسه نیست و این گونه قیاس باطل و مردود است.
«آیا سیراب کردن حجاج و آباد ساختن مسجدالحرام را همانند (عمل) کسی قرار دادید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده و در راه او جهاد کرده است؟ (این دو) نزد خدا مساوی نیستند. و خداوند گروه ظالمان را هدایت نمی‌کند.(1)
____________________
1- شهید محمد باقر صدر، عمل صالح، ص 20