به گزارش تسنیم، به دنبال حفر چاه فاضلاب و کشف قطعه سفال‌های متعلق به حدود 400 سال پیش در اوایل آذر ماه در منطقه مولوی تهران، پژوهشکده باستان‌شناسی مجوز انجام مطالعات باستان‌شناختی در این منطقه را صادر و کار در این منطقه تا به دست آمدن نتایج بررسی‌ها متوقف شد.
محمداسماعیل اسماعیلی جلودار، سرپرست گروه باستان‌شناسی طرح پژوهش باستان‌شناسی در جنوب بازار تهران با اعلام کشف اسکلتی متعلق به هزاره پنجم پیش از میلاد، افزود: این کشف منحصر به فرد سابقه سکونت در محدوده شهری تهران را تا هفت هزار سال به عقب می‌برد.
اسماعیلی جلودار افزود: تاکنون قدیمی‌ترین بقایای باستانی‌شناسایی شده در تهران به تپه‌های قیطریه و حدود سه هزار سال پیش اختصاص داشت، این در حالی است که کاوش در خیابان مولوی حد فاصل میدان‌های محمدیه تا قیام به کشف آثار متنوع و پرشمار زیرسطحی زیادی انجامید.
وی افزود: آثار به دست آمده از این کاوش، شامل قطعات فراوان سفال‌های ساده و لعابدار از دوره‌های صفوی و قاجار، مصالح آجری، سنگی و تزئینات کاشیکاری، اشیای استخوانی و تکه ظرف‌های شیشه‌ای است.
این باستان‌شناس اظهار داشت: باستان‌شناسان پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری و گروه باستان‌شناسی دانشگاه تهران در قالب هیئتی پژوهشی مشغول نظارت بر روند اجرای عملیات عمرانی و مستندسازی شواهد گذشته، پیگردی آثار تاریخی و گمانه‌زنی باستان‌شناختی در محورهای تعیین شده هستند.
وی اعلام کرد: پس از انجام آزمایش‌ها و اقدامات حفاظتی نسبت به آثار به دست آمده، اقدامات متخصصان برای حفاظت و انتقال تدفین پیش از تاریخی به موزه ملی ایران و نمایش عمومی آن انجام می‌شود.
این باستان‌شناس اضافه کرد: دستاوردهای محدود فعلی پس از مذاکرات فشرده و پیگیری‌های مستمر با شرکت آب و فاضلاب تهران به ثمر رسیده و ادامه کار منوط به انجام تعهدات و حمایت‌های آن شرکت و پشتیبانی‌هایی است که پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری به عمل خواهد آورد.
به گفته اسماعیلی‌جلودار، سیدمحمد بهشتی- رئيس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری- در بازدید از محل وعده ایجاد سایت موزه پس از بررسی کارشناسی و هماهنگی‌های اداری لازم با مسئولان شهری را داده است.
سرپرست این طرح پژوهشی تاکید کرد: اهمیت این کشف در پایتخت، همکاری اساسی شرکت آب و فاضلاب تهران را برای ادامه کار و رفع موانع موجود پژوهش میدانی هیئت اعزامی و اهتمام همه‌جانبه شهرداری و شورای شهر تهران برای حفظ، بازنمایی و بهره‌برداری‌های آموزشی و سیاحتی از آثار به دست آمده را ضروری می‌کند.